Τα βράδια βλέπω στον ύπνο μου πως επιστρέφω (για λίγο) στην Κρακοβία. Μπαίνω μέσα στο αγαπημένο μου καφέ -αυτό το καταφύγιο δίπλα στο πάρκο μέσα στο οποίο έζησα τις αλλαγές των εποχών, τα πράσινα φύλλα, τα κόκκινα φύλλα, τα κίτρινα φύλλα και
το χιόνι που ένιωθες να σε κυκλώνει από παντού εξ αιτίας των γυάλινων τοιχωμάτων και της γυάλινης οροφής του καφέ.Την μοναξιά, την υπέροχη παχύρευστη ζεστή σοκολάτα, τον sok
pomarańczowy, τα κάστανα που το φθινόπωρο έπεφταν με δύναμη στην διάφανη οροφή (τσακ τσακ τσακ τσακ- να πως πρέπει να φανταστείτε τον ήχο), το χίονι που έπεφτε απαλά (και για μήνες) στην διάφανη οροφή (εδώ αλλάζει ο ήχος). Τον χιονάνθρωπο, το ασύρματο ίντερνετ, το ραδιόφωνο που άκουγα καθε μέρα 17-19 χάρη στο προαναφερθέν ασύρματο ίντερνετ,τα ετερόκλητα παλιά τραπέζια,τις άβολες παλιές καρέκλες, τα ξεθωριασμένα χαλιά, τα κεριά, τα σταθμευμένα απ' έξω ποδήλατα,τους παγωμένους "νερο-σταλακτίτες" , .... Το Bunkier cafe με λίγα λόγια.
Θυμάμαι όλες τις ώρες που πέρασα εκεί -σχεδόν πάντα μόνη- παρέα με τις χαρές και τις λύπες μου.Επίσης θυμάμαι και θα μου μείνει αξέχαστο το κρύο που με σκότωνε όταν έβγαινα από τη ζεστασιά του "καταφυγίου" για να γυρίσω σπίτι. Εύχομαι να γυρίσω μια μέρα-πρέπει να γυρίσω μια μέρα....
