τότε είναι που

Την ώρα αυτή που ησυχάζουν τα πάντα
κι ακούγεται μόνο ο ήχος του ψυγείου και ανεπαίσθητα
μόνο με τεντωμένο αυτί
οι ήχοι της πόλης
και η αναπνοή
τότε είναι που

ηρεμώ και νιώθω
εμένα

Όταν οι σκέψεις βρίσκουν την θέση τους
και τα μέλη του σώματος χαλαρώνουν
όταν τα βλέφαρα χαμηλώνουν

τότε είναι που

χαλαρώνει
το μέσα μου
χαμηλώνει κι ο ίσκιος μου

Όταν η ώρα του ύπνου πλησιάζει

τότε είναι που

ψηλώνει το όνειρο
μεγαλώνει.

Καληνύχτα

Το βράδυ...

...πότε πότε έρχεται μία μελαγχολία και μπαίνει από το παράθυρο.
Αυτό το παράθυρο που έχει θέα στην πόλη με τα μικρά φωτάκια που αναβοσβήνουν.
Με το σκοτάδι που κρύβει την ασχήμια της.

Κι όμως, το παράθυρο είναι πόρτα για μία μικρή ενόχληση στο στήθος
-κι ένα πνίξιμο-
κι ένα στεναγμό που δεν ανακουφίζει.

Ballo Sardo-Σαβίνα Γιαννάτου

Όπου κι αν γυρίσω βλέπω τοίχους.
Αν ο ουρανός ήταν στη γη θα τον είχαν χτίσει κι αυτόν.


Κοιτάχτε να μειώσετε, βαρόνοι, την τυραννία
αλλιώς δίνω όρκο ότι θα χάσετε την εξουσία.
Κηρύχθηκε ήδη ο πόλεμος κατά της αυθαιρεσίας
κι άρχισε να χάνει ο λαός την υπομονή του.
Προσέξτε γιατί εσηκώνετε μια φωτιά εναντίον σας,
προσέξτε γιατί δεν είναι ένα παιχνίδι αλλά κάτι που
γίνεται πραγματικότητα.
Προσέξτε γιατί ο αέρας μυρίζει θύελλα,
κόσμε παραπληροφορημένε άκου την φωνή μου.

https://www.youtube.com/watch?v=Cwr1lBcsWyM&feature=youtu.be

Πάμε

Μία όμορφη μέρα
ήρθα και σε πήρα απ'το χέρι
και σου'πα "πάμε"

Πάμε να κρύψουμε το χρόνο
κάτω απ΄τις μικρές πετρούλες της ακρογιαλιάς

πάμε να ξοδέψουμε τα λεπτά
-όσα λεπτα μας απομένουν μέχρι το ξημέρωμα-
κοιτάζοντας τα αστέρια,
νιώθοντας την άμμο ζεστή κάτω απ'το σώμα μας

Δεν θα πούμε λέξη σήμερα,
θα τα πούμε όλα αύριο

αύριο θα τραγουδήσουμε τραγούδια
θα ψιθυρίσουμε στίχους,
θα τσιρίξουμε "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"

(Σημειώσεις από τον Αύγουστο του 2012)

Κυνηγητό

Εγώ δεν ονειρεύομαι όταν κοιμάμαι,

μον ονειρεύομαι όταν σβήνει το φως

πέφτει η σιωπή και κλείνουν τα βλέφαρα.

Ονειρεύομαι..

Και κάθε πρωί όταν ξυπνάω 

βήμα το βήμα βρίσκομαι πιο κοντά στα όνειρά μου.

Μέχρι το βραδυ όμως,

 αυτά έχουν φύγει τρέχοντας.

για

Κι όμως θέλω να γράψω..
να σπάσω για λίγο την άδειά μου και να γράψω

για τις περίεργες μέρες.Για τα δώρα τους.
Δώρα ευχάριστα. Δώρα δυσάρεστα.
Για το ρολόι τους. Που είναι χαλασμένο
και πότε τρέχει,
πότε αργοπεθαίνει και σταματά ανελέητο.

Για τα βράδυα που γίναν μέρες και
 για τις μέρες που τα πουλιά κελαηδούν ασταμάτητα.

Για την ομορφιά που σε πείθει πως αλλού είναι τα σημαντικά.
Παντού τα όμορφα.

Για τη λογική που σκοτώνει για άλλη μια φορά τη φαντασία.


Για το μεγάλο πλατάνι που όλο πλαταίνει (μμ) και
για τα τριαντάφυλλα στην πόρτα,
για την αγελικούλα στο κήπο,

για το παιδάκι  που αρχίζει να με συνηθίζει σιγά-σιγά και σήμερα μου χάρισε φιλί

για τις μυρωδιές,
για το ρετσίνι στο πεύκο,

για την ανεμελιά μιας μοναχικής βόλτας,

για το περίμενε της Κυριακής,

για τους Χειμερινούς Κολυμβητές
και την τρελή ροδιά τους,

για το νηπιαγωγείο των ονείρων μου,
για τα βιβλία μου, της παιδαγωγικής
και το καλοξυμένο (πάντα) μολύβι μου,

για το λαούτο μου
και για την αδερφή μου που μεγαλώνει
μέρα την μέρα
για τα γέλια μας τελευταία

για το καλοκαίρι
για μακροβούτια
και για βράδια στην παραλία

για το καρπούζι
και το κόκκινο χρώμα

και μετά από αυτά θα σωπάσω και πάλι
καληνύχτα

Κούνια μπέλα

Είσαι κουρασμένη.
Παρόλα αυτά πηγαίνεις στο πάρκο κρατώντας ένα μικρό παιδικό χεράκι.
Κάθεστε στις κούνιες.

Είναι άνοιξη επιτέλους και το ελαφρύ αεράκι φέρνει ένα άρωμα γιασεμιού..
Σκαρώνεις αστεία στιχάκια που μιλούν για σας..
Τραγουδάς.
Το παιδικό του γέλιο ξεχύνεται γάργαρο..
Παίρνεις φόρα, πετάς ψηλά και είσαι ξανά

ένα μικρό ξέγνοιαστο παιδί


για δέκα ολόκληρα της ώρας λεπτά