Ο Ο.Α.Σ.Θ φέρνει τους ανθρώπους κοντά

Σήμερα έκανα μια πραγματικά σημαντική διαπίστωση. Πρέπει επιτέλους να πάψω να γκρινιάζω για την κατάσταση με την αστική συγκοινωνία της Θεσσαλονίκης. Δηλαδή τι με πειράζει που νιώθω σα σαρδέλα, που αργώ πάντα στα ραντεβού μου ακόμη κι αν ήμουν 40 λεπτά πριν στη στάση.Τι πειράζει που όλα τριζουν και είναι μες τη βρώμα? Θα πάψω επιτέλους να γκρινιάζω γιατί ο ΟΑΣΘ επιφερει κοινωνικό έργο στους πολίτες.Την εποχή της αποξένωσης φερνει τους ανθρώπους πάλι κοντά.Και τι να γίνει δηλαδή που είμαι κοντή και δεν μπορώ καλά καλα να αναπνεύσω,που ακόμα κι ο αέρας που αναπνέεις-ο λιγοστός-μπορεί να έχει κάποια κολλητική ασθένεια αφού έχει τόοοσο κόσμο που ακόμα και τα ανοιχτά παράθυρα δεν κάνουν τίποτα. Τι πειράζει που πήγα 2 φορες στη σχολή μου πατώντας μόνο στο ένα πόδι γιατί το άλλο δε χωρούσε να πατήσει? Νιώθω καμιά φορά πως μας συμπεριφέρονται χειρότερα κι από ζώα.Τον 21ο αι., άνθρωποι στοιβάζονται μέσα σε άθλια κινούμενα κλουβιά σαν να πηγαίνουν για εκτέλεση κι όμως πάνε στη δουλειά.Αυτό, όχι δεν είναι εξευτελισμός-μαλακία, είναι η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα και που άντε να την υποστώ εγώ που είμαι 19 χρονών και φοιτήτρια- ο 40 χρονος εργαζόμενος γιατί να ζει έτσι? Γαμώτο,είναι άδικο. Ευχαριστώ τον ΟΑΣΘ και τις εκάστοτε κυβερνήσεις γιατί καλλιεργούν την ευαισθησία μου για τον συνάνθρωπο και θέτουν το μυαλό μου σε λειτουργία.Είμαι ευγνώμον.