Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Βραδιά Καντάδας...

...στην Άνω Πόλη. 
Όπου 80αρηδες και 20άρηδες τραγουδούν παρέα: 
"ο κόσμος είναι ψέμα, είναι ένα όνειρο απατηλό."

Τους αγαπώ τους μεγαλους ανθρώπους. 
Ειδικά αυτούς που είναι ζωντανοί, 
που είναι δημιουργικοί.
Στην πλατεια βλέπεις παππούδες με τα άσπρα, 
γιαγιάδες με μαντήλια στο λαιμό, πορτοκαλί και μπλε. 
Ντύθηκαν, έβαλαν τα καλά τους και ήρθαν να μας κάνουν παρέα.
Στην πλατεία. 
Με φόντο το μεγάλο πλατάνι και το μικρό.
Χαμογελάω. 
Κοιτώ τα πιτσιρίκια που παίζουν
και χορεύουν στην μέση της πλατείας και 
θυμάμαι παρόμοιες ξέγνοιαστες στιγμές που είχα σαν παιδί.
Τότε που το μόνο που μ'ένοιαζε ήταν να μην τελειώσει η βραδιά,
να είμαι με τους φίλους μου όσο πιο πολύ μπορώ...
Να που κάποια πράγματα μένουν ίδια...
οι ώρες με τους φίλους δεν θες να τελειώσουν ποτέ. 
Κι ας μη είσαι πια 4 χρονών, 
ας μην έχεις μοναδικό σου άγχος τον ύπνο τον βραδυνό.

Και βλέπω και τους παππούδες, στητούς, περήφανους και περιποιημένους.
Δεν μπορώ να μην σκεφτώ τη στιγμή που ετοιμάζονταν στο σπίτι.
Μπροστά στον καθρέφτη οι κύριοι να χτενίζουν τα λιγοστά μαλλιά 
και οι κυρίες να βάζουν λακ. 
Και να φτιάχνουν το γνωστό σε όλους μας φουντωτό-θάμνο-κεφάλι.

Θυμάμαι τον παππού μου να ετοιμάζεται να βγει βόλτα...
Τότε, πριν 1000 χρόνια.... 
Φώναζε τη γιαγιά να τον βοηθήσει να περάσει τη ζώνη. 
Κι όλο τσατιζόταν αν το παντελόνι είχε παραπάνω τσάκες. 
Κι όλο χτένιζε τα μαλλιά του και φορούσε το κόκκινο γιλέκο. 
Και μετά με τη γιαγιά, βόλτα στο πάρκο.

Έτσι κι εδώ βλέπω ζευγάρια που κρατιούνται χέρι χέρι και τραγουδούν
με κείνον τον κελαρυστό τρόπο, 
τον παλιό.
Και μεταφέρομαι σε μια άλλη εποχή,
παρατηρητής. 
Και βλέπω τον πρώτο έρωτα και βλέπω τότε που δεν ξέραν ο ένας τον άλλον.
Και βλέπω τώρα, ακόμη να κρατιούνται από το χέρι κι ας έχουν μαλώσει τόσες φορές,
κι ας μίσησαν ο ένας τον άλλον τόσο πολύ. 
Κάθονται δίπλα δίπλα και μοιράζονται το πορτοκαλί μαντήλι της κυρίας,
σκεπάζουν κι οι δυό τους ώμους τους γιατί έχει ψύχρα... 
Κι εγώ κάθομαι και τραγουδάω τα τραγούδια τους,
τους αγαπάω και τους χαμογελώ.
Η κυρία δίπλα μου έχει πολύ ωραία φωνή.
Της το λέω. Μου χαϊδευει τα μαλλιά.
Μου χαμογελάει και συνεχίζει το τραγούδι.
"Πότε θ'ανοίξουμε μια πόρτα στην καρδιά μας;"


Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

Αγέρα να'σαι τιμωρός, Να'σαι και παιχνιδιάρης.

Φαίνεται σίγουρη για τον εαυτό της και αρκετά ανεξάρτητη η Πακίτα Γκαλιέγο.

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, μια μέρα, επισκέφθηκε τους γονείς του, οι οποίοι έβλεπαν ένα Μεξικάνικο ή Βραξιλιάνικο σήριαλ στην τηλεόραση και απορροφημένοι καθώς ήταν, με το ζόρι του είπαν καλησπέρα.
Η Πακίτα Γκαλιέγο είναι ηρωίδα μιας τέτοιας τηλεοπτικής σειράς και  είναι σίγουρη για τον εαυτό της. Επιπλεόν, είναι η αφορμή που γέννησε αυτό το τραγούδι.
"Και το νερό το κρύσταλλο, να ρέει απ'τις οθόνες".