Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

Το νησί που σου αποκαλύπτεται σιγά-σιγά



9.15 Ξυπνήσαμε πρωί. Για να μην χάσουμε τη μέρα.
Carpe diem διαθεση. Πώπω, έγραψα τώρα.
Πρωϊνό στην αυλή. Ελληνικός καφές και φυγανιές με μέλι.
Πάμε Αγκάλη;
Κτελ και μικρό ταξιδάκι προς την παραλία. Μπάνιο σε πράσινα νερά.
Ανυπομονησία για ακόμη πιο πράσινα νερά.
Καραβάκι για Λιβαδάκι και μετά για Άη-Νικόλα.
Λιβαδάκι και ξερό ψωμί. Αστυνομικό στην παραλία. (Το κόκκινο βάζο του Μαρή).
Το αστυνομικό επιβάλλεται στις καλοκαιρινές διακοπές -και όχι μόνο.

Βγάζουμε φωτογραφίες. δίπλα μας μία παρέα κοριτσιών.
Πιάνουμε συζήτηση (τόσο εύκολο σε αυτό το νησί)
για ταξίδια και όμορφα μέρη στην Ελλάδα.
Πάμε ταξίδια με το νου.
Ανταλάσσουμε πληροφορίες.
Όνειρο.
Βουτιά στα πράσινα νερά.
Τα παγωμένα.

Καραβάκι και Άγιος Νικόλαος.
Γρήγορη βουτιά λόγω πείνας.
Ανεβαίνουμε στο ταβερνάκι Parallagi.
Η θέα απίστευτη.


Χορταίνεις γαλαζοπράσινο.
Μέχρι εκεί που πάει το μάτι.
Στο τέλος της γραμμής.(που λέει και η Βουμβάκη).
Δεξιά κι αριστερά τα επιβλητικά βράχια.
Και κάτω οι γενναίοι κολυμβητές που κολυμπούν
βαθιά στην αλμυρή θάλασσα. Πολύ αλμυρή όμως ε...

_______________________________________________
Λιώμα από την γλυκιά κούραση του ήλιου,
της θάλασσας και του πολύ φαγητού (τι ντομάτα ήταν αυτή...)
πάμε για μπανάκι και νάνι. Βρεγμένα μαλλιά στο μαξιλάρι και ύπνος βαθύς,
ατάραχος.
Ετοιμασίες μετά για μία ηρωϊκή έξοδο.
Ηρωϊκή διότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε ισχυρούς ανέμους
που δεν είχαμε προβλέψει όταν ετοιμάζαμε τις βαλίτσες.
Βόλτα στη χώρα, όμορφα στενά.
Περιποιημένα και άσπρα.
Καταλήγουμε στο Baρακί.
Ο χορός του αιώνα. (εντάξει υπερβάλλω)
Κί ένας τρελός σερβιτόρος.
Και σφηνάκια τεκίλας.
I love folegandros!

Και στις 3 το βράδυ.... Κλείνει η μουσική.
Ώρα να  πάμε σπίτι.
Μ'αρέσει αυτό.
Υπνος τη σωστή ώρα.
Για να υποδεχθείς ξεκούραστος την επόμενη μέρα.
Για όλα έχει προβλέψει το νησί.
Όλα με μέτρο.
Αυτή είναι η Φολέγανδρος.
Ισορροπία.

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Φολέγανδρος- ή "όχι άλλο ρακόμελο pleaseee"


Πρώτη μέρα.
Ενθουσιασμός.
Διακοπές.
Μία βδομάδα μπροστά μας.
Ολόκληρος ο κόσμος του μικρού νησιού μας περιμένει
να τον κατακτήσουμε.
Αλλά πού....
Χρειαζόμαστε ύπνο μετά το πολύωρο ταξίδι.

Αφού κοιμηθήκαμε σα βόδια, πήγαμε βόλτα στη Χώρα.
Μία μικρή άσπρη χώρα.
Λιτή.
Ευγενική.
Ήσυχη.
Πεινάμε. Πεινάμε πολύ όμως.
Πάμε να φάμε στον Κρητικό.
Μην βαράτε ρε παιδιά...
Η Φολέγανδρος συγγενεύει με την Κρήτη.
Άλλωστε ο Φολέγανδρος ήταν ο γιός του Μίνωα. Αμ πώς;

Μετά το φαί, η πρώτη βόλτα.
Με γεμάτα στομάχια τα μάτια είναι πιο ανοιχτά.
Παρατήρηση.
Να μια μικρή γάτα,
κοίτα εκείνο το παράθυρο,
δες εκείνη τη λάμπα,
να μία μπουκαμβίλια,
πωπω ποιο φυτό μυρίζει έτσι;,
άκου τι ωραία μουσική παίζει...
Άντε πάμε κι από αυτό το στενό.
Που θα μας βγάλει;
Ει, πάλι χάθηκα...
Πάμε από δω;
Όχι, πάμε από κει.
Σ'αυτό το νησί χάνω τον προσανατολισμό μου.
Όχι τώρα που το σκέφτομαι,
τον προσανατολισμό μου τον έχω χαμένο εδώ και χρόοονια!
Και μπουμ!

Έπεσα.
Ε βέβαια, δεν περίμενα τίποτα διαφορετικό από μένα...
Ψώνισα την πρώτη μέρα, νάααα μια μελανιά!
Άντε Αντιγόνη, πάμε να κάτσουμε.
Αστάρτη.
Πεζούλι.

Ρακόμελο.
Παστέλι.
Η γλύκα μας πλημμύρισε.
Τα φωτάκια στην πλατεία αναμένα.
Ο κόσμος χαμογελαστός και φιλικός.
Ο αέρας το αντίθετο.
"Άρπαξε την πόλη ο αέρας", που λέει και το τραγούδι.
Άντε, πάμε για ύπνο, πάγωσα.
Αύριο είναι μια άλλη μέρα.





*Το κείμενο είναι από το τετράδιο των διακοπών.

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ SUPER MARKET...?!

Σήμερα είμαι πολύ ευδιάθετη. Για  πολλούς πολλούς λόγους.

1ος:
Χθες είχα την χαρά να δω για 4η φορά συναυλία της Λένας Πλάτωνος. 
Την βρήκα πολύ ανανεωμένη και χαρούμενη. Για κάποιον λόγο, 
την νιώθω δικό μου άνθρωπο, συγγενή. Στην πρώτη συναυλία, μας είχε πει
πως είναι ευτυχισμένη και πως επέστρεψε. Χαίρομαι που λίγα χρόνια 
μετά συνεχίζει και είναι ακόμη ευτυχισμένη και δημιουργική.
(δεν χρειάζεται να κάνω σχόλια για τους Παλαμίδα-Γιαννάτου φυσικά!)
Η αδερφή μου, σταθερή συνοδός μου στις συναυλίες αυτές,
τραγουδούσε δίπλα μου, μου κρατούσε το χέρι, με κοιτούσε, 
και έκανε την βραδιά ακόμη πιο όμορφη.

2ος:
Μία έτοιμη βαλίτσα με περιμένει να την πάρω και να φύγουμε. 
Σε λίγες ώρες παίρνω το τραίνο κι ύστερα το πλοίο
και πάω στην Φολέγανδρο με 
την πολύ πολύ  καλή μου φίλη Αντιγόνη 
(κοινή μας επιθυμία των τελεταίων 2 χρόνων).

3ος:
Πηγαίνοντας στο super market για ψώνια της τελευταίας στιγμής είδα 
θαύματα και πράγματα. Και μάλλον, κυρίες μου και κύριοι, τα είδα γιατί 
είμαι σε αυτήν την υπέροχη διάθεση.
Πάμε μια βόλτα στο Super Market? 
 Πάμε.

Βγαίνοντας από το σπίτι, στο μικρό πάρκο συνάντησα 3 κυρίες.
Οι δύο φορούσαν τα λουλουδάτα τους φορέματα και είχαν κότσο 
τα άσπρα τους μαλλιά. 
Η τρίτη δεν φορούσε τίποτα, 
παρα μόνο, καθόταν δίπλα τους και γουργούριζε. 
Οι δύο κυρίες, καθισμένες στο ψηλό πεζούλι, συζητούσαν.
Τα πόδια τους κουνούσαν ρυθμικά, σαν τα παιδιά που 
κάθονται σε ψηλή καρέκλα. Χάχανα και γέλια μιας άλλης εποχής...
Και φαντάστηκα την ιστορία τους. 
Ή μάλλον, η γάτα, μου την εκμυστηρεύτηκε στ'αυτί. 
Ήταν λέει, φίλες από παλιά. Βγαίναν περιποιημένες βόλτα στη γειοτονιά
και καθισμένες καλη-ώρα λέγαν τα μυστικά τους. Κοιτούσαν τον κόσμο
που περνούσε κι ήταν η μία για την άλλη, ο μόνος άνθρωπος ο τόσο κοντινός.
Πλησίασα να ακούσω τα σημερινά μυστικά. Και άκουσα κάτι που με
έκανε να χαμογελάσω. Η μία κυρία, είπε ευχαριστημένη στην 
άλλη, ενώ η τρίτη απάντησε νιαουριστά.
"Τον φάγανε όλον τον αρακά, τους άρεσε πολύ."
Και σε ποιόν άλλον, αν όχι στην παιδική της φίλη, 
να πει την χαρά της; Μαγείρεψε για τους αγαπημένους της 
και τους άρεσε πολύ. Τι όμορφο, με ποση χαρά το είπε!!


Στη συνέχεια, λίγα βήματα πριν το super market, πάνω στο μπαλκόνι, 
δύο μικρά παιδιά, αδέρφια πιθανόν, χαιρετούσαν τον κόσμο.
"Γειααα. Γειά σου κοριτσάκι...Γειά σου κυρία...." 
Και δώστου να κουνούν το χεράκι στον κόσμο. 
Εγώ ήμουν στο απέναντι πεζοδρόμιο κι έτσι δεν με πρόσεξαν! 
Ναι αλλά δεν γινόταν... ήθελα να πάρω κι εγώ ένα νεύμα τους. 
ΓΕΙΑΑΑΑΑ τους φώναξα. 
Αυτά, με ψάξαν με το βλέμμα. Με χαιρέτησαν, μου χαμογέλασαν
και με χαιρέτησαν ξανά! Πολλές πολλές φορές! 
Έκανα δύο μικρούς φίλους σήμερα! 
Μακάρι, να μπορούσαμε να πλησιάζουμε ο ένας τον άλλον
με αυτόν τον αθώο, ειλικρινή και εύκολο τρόπο...τον παιδικό...
"Θέλεις να γίνουμε φίλοι;;"

Γυρνόντας σπίτι, με υποδέχτηκε δίπλα στην πόρτα,
ένα ολοκόκκινο τριαντάφυλλο, που όσο έλειπα είχε ανθίσει.