Κι όμως θέλω να γράψω..
να σπάσω για λίγο την άδειά μου και να γράψω
για τις περίεργες μέρες.Για τα δώρα τους.
Δώρα ευχάριστα. Δώρα δυσάρεστα.
Για το ρολόι τους. Που είναι χαλασμένο
και πότε τρέχει,
πότε αργοπεθαίνει και σταματά ανελέητο.
Για τα βράδυα που γίναν μέρες και
για τις μέρες που τα πουλιά κελαηδούν ασταμάτητα.
Για την ομορφιά που σε πείθει πως αλλού είναι τα σημαντικά.
Παντού τα όμορφα.
Για τη λογική που σκοτώνει για άλλη μια φορά τη φαντασία.
Για το μεγάλο πλατάνι που όλο πλαταίνει (μμ) και
για τα τριαντάφυλλα στην πόρτα,
για την αγελικούλα στο κήπο,
για το παιδάκι που αρχίζει να με συνηθίζει σιγά-σιγά και σήμερα μου χάρισε φιλί
για τις μυρωδιές,
για το ρετσίνι στο πεύκο,
για την ανεμελιά μιας μοναχικής βόλτας,
για το περίμενε της Κυριακής,
για τους Χειμερινούς Κολυμβητές
και την τρελή ροδιά τους,
για το νηπιαγωγείο των ονείρων μου,
για τα βιβλία μου, της παιδαγωγικής
και το καλοξυμένο (πάντα) μολύβι μου,
για το λαούτο μου
και για την αδερφή μου που μεγαλώνει
μέρα την μέρα
για τα γέλια μας τελευταία
για το καλοκαίρι
για μακροβούτια
και για βράδια στην παραλία
για το καρπούζι
και το κόκκινο χρώμα
και μετά από αυτά θα σωπάσω και πάλι
καληνύχτα
