Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

Ο Ο.Α.Σ.Θ φέρνει τους ανθρώπους κοντά

Σήμερα έκανα μια πραγματικά σημαντική διαπίστωση. Πρέπει επιτέλους να πάψω να γκρινιάζω για την κατάσταση με την αστική συγκοινωνία της Θεσσαλονίκης. Δηλαδή τι με πειράζει που νιώθω σα σαρδέλα, που αργώ πάντα στα ραντεβού μου ακόμη κι αν ήμουν 40 λεπτά πριν στη στάση.Τι πειράζει που όλα τριζουν και είναι μες τη βρώμα? Θα πάψω επιτέλους να γκρινιάζω γιατί ο ΟΑΣΘ επιφερει κοινωνικό έργο στους πολίτες.Την εποχή της αποξένωσης φερνει τους ανθρώπους πάλι κοντά.Και τι να γίνει δηλαδή που είμαι κοντή και δεν μπορώ καλά καλα να αναπνεύσω,που ακόμα κι ο αέρας που αναπνέεις-ο λιγοστός-μπορεί να έχει κάποια κολλητική ασθένεια αφού έχει τόοοσο κόσμο που ακόμα και τα ανοιχτά παράθυρα δεν κάνουν τίποτα. Τι πειράζει που πήγα 2 φορες στη σχολή μου πατώντας μόνο στο ένα πόδι γιατί το άλλο δε χωρούσε να πατήσει? Νιώθω καμιά φορά πως μας συμπεριφέρονται χειρότερα κι από ζώα.Τον 21ο αι., άνθρωποι στοιβάζονται μέσα σε άθλια κινούμενα κλουβιά σαν να πηγαίνουν για εκτέλεση κι όμως πάνε στη δουλειά.Αυτό, όχι δεν είναι εξευτελισμός-μαλακία, είναι η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα και που άντε να την υποστώ εγώ που είμαι 19 χρονών και φοιτήτρια- ο 40 χρονος εργαζόμενος γιατί να ζει έτσι? Γαμώτο,είναι άδικο. Ευχαριστώ τον ΟΑΣΘ και τις εκάστοτε κυβερνήσεις γιατί καλλιεργούν την ευαισθησία μου για τον συνάνθρωπο και θέτουν το μυαλό μου σε λειτουργία.Είμαι ευγνώμον.

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

Τάξη-ακαταστασία

Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται κατά καιρούς το δωμάτιό μου αντικατοπτρίζει σχεδόν πάντα τη διάθεσή μου. Δεν μου πάει να είμαι άκεφη και όλα γύρω μου να είναι άψογα. Θέλω διάφορα αντικείμενα, από cd μέχρι ποτήρια και τετράδια να αράζουν πάνω στο γραφείο μου και να ταράζουν την ηρεμία του. Εγώ ποτέ δεν ταράζω τη δική μου ακόμη κι όταν είμαι θυμωμένη. Ήρεμος θυμός χωρίς φωνές και ξεσπάσματα. Ποτέ, ούτε σαν έφηβη δεν βάρεσα πίσω μου την πόρτα,δεν έσπασα κάτι, δεν βάρεσα το χέρι στο τραπέζι. Το ξέσπασμα μου είναι αυτή η ακαταστασία που με περιτριγυρίζει τις μέρες που δεν νιώθω καλά. Αν ακούσετε μουσική να βγαίνει απ'το δωμάτιό μου και λε'ιπει το azax από το μπάνιο-σημαίνει ότι έχω κέφια και αυτό φαίνεται και στον προσωπικό μου χώρο!

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Λένα Πλάτωνος Το κλίκ

Τώρα πια γνωρίζω
το βλέμμα του προς εμένα
το βλέμμα του προς τη ζωή.
Γνωρίζω το κλικ των κλειδιών του
στην κλειδαριά.
Αν είναι δακρυσμένο
νευριασμένο
κυριευμένο από χαρά.
Γνωρίζω το κλικ των κλειδιών του
αν είναι ερμητικά κλειστό.
Ξέρω να περιμένω
με κορμί ερωτευμένο.
Τώρα πια πώς τον γνωρίζω...
Κλικ. Σ' αγαπώ.

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

Πώς περνούν οι μέρες..

Το καλοκαίρι δεν μ'αρέσει τελικά...Καθόλου ίσως.Όταν ήμουν μαθήτρια μου άρεζε γιατί ξεκουραζόμουν και έκανα διακοπές.Τώρα που έγινα φοιτήτρια και ασχολούμαι με ό,τι μου αρέσει-και μεταξύ μας όλη η χρονιά είναι διακοπές-βαριέμαι αφόρητα το καλοκαιρι.
Και περνούν τόσο αργά οι μέρες..και μενα με πιάνει "κατάθλιψη από την απραξία και πέφτω σε βαθύ ύπνο.Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να συνέλθω και περιμένω η ζωή να με ξυπνήσει καθώς μπαίνει πάλι σε φυσική ροή.

Ε και ξύπνησα. Δεν έχει πάνω από βδομάδα...Και είπα να μιλήσω. Πόσο ωραίο είναι το φθινόπωρο. Πόσο μ'αρέσει που διαβάζω για την εξεταστική μου, που αρχίζει η ευχάριστη και ενδιαφέρουσα ρουτίνα μου!! Πόσο μ'αρεσε κι εκείνος ο σερβιτόρος... Ασχετο!Αλλά ακόμη κι αυτό με έκανε να ξυπνήσω 9.30 το πρωί κι όχι μεσημέρι.Να πιάσω τη ζωή μου από το μαλλί-να μην την αφήσω να κυλήσει άσκοπα...Μην αφήνετε τίποτ για αύριο-πόσο μετάνιωσα που έκανα αυτό το λάθος..που περίμενα εκείνη την κιθάρα να έρθει και δεν της φώναξα,δεν την κυνήγησα.

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

Λένα Πλάτωνος, Η γαλάζια κιθάρα


Το ομώνυμο κομμάτι
στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή
μουσική:Λένα Πλάτωνος
ερμηνεία:Σαβίνα Γιαννάτου




Η γαλάζια κιθάρα
ταξιδεύει στον ουρανό
έχει μέσα τσιγάρα
δυό γυάλινα ανθρωπάκια αγκαλιασμένα
κι ένα τριαντάφυλλο για'μενα
σ'αγαπώ
κι ένα τριαντάφυλλο για μένα

Μια νύχτα,μιαν αυγή
γαλάζια κιθάρα
πάρε μας μαζί σου στην έρημο Σαχάρα
ν'αγκαλιαστούμε και να σωθούμε
μονάχα εμείς οι δυό σ'ολόκληρη τη γη...

Σ'αγαπώ κοίταξε με
η κιθάρα στον ουρανό
παίζει όσα δεν λέμε
και διώχνει ένα ένα τα σκοτάδια
σαν αστερισμός από διαμάντια
σ'αγαπώ
σαν αστερισμός από διαμάντια.