δεν με πιάνει ύπνος...Αύριο έιναι η τελευταία μου μέρα στη σχολή..τα τελευταία μου δύο μαθήματα...Μετά φυσικά έρχονται οι εξετάσεις αλλά στην ουσία τελείωσε. Νιώθω περίεργα , μουδιασμένη. Δεν είναι το άγχος για μετά...είναι ότι αυτά τα 4 χρόνια, διήρκεσαν μόνο 4 ώρες. Πότε μπήκα, πότε βγαίνω..... Δεν είναι ούτε η φοιτητική ζωή (ποιά φοιτητική;) που θα μου λείψει...είναι τα μαθήματα, είναι ο ενθουσιασμός, είναι η ευτυχία εκείνη που νιώθω συχνά όταν κάθομαι στο έδρανο...Είναι ο κύκλος που κλείνει...αύριο.


Πώς θα φύγω αύριο/....αυτό φοβάμαι. Όταν στις 15.00 το μεσημέρι θα πρέπει να φύγω. Που θα πάω; Θα πάρω τους δρόμους για να το χωνέψω... Αυτό ήταν, πάει, τελείωσε

Πανελλαδικές;;;;

Με αφορμή το κείμενο της Μαρίας, που έδωσε αφορμή στο κείμενο της Παναγιώτας,
που έδωσε αφορμή σε εμένα....θυμήθηκα κι εγώ τις πανελλαδικές εξετάσεις μου!

Η πιο χαρούμενη περίοδος εκείνης της χρονιάς. Επιτέλους μπορούσα να ξεκουραστώ, να κοιμηθώ, να βγω βόλτες. (μικρές).

Πιο έντονα θυμάμαι:

Την πρώτη μέρα, τότε που δίναμε Έκθεση κι  έπρεπε να πάμε πιο νωρίς στο σχολείο... Εγώ ξύπνησα ακόμη πιο νωρίς κι έκανα πάρτυ! Στην κουζίνα κάθονταν χαμογελαστά (αν και αγχωμένα) πρόσωπα και ακούσαμε παρέα όλο το δίσκο του Γιώργου Μιχαήλ "Της γης ο μουσαφίρης". Σε τρελά κέφια λοιπόν, ντύθηκα και πήγα στο σχολείο! Εκεί κάθισα μόνη σε μια γωνιά για να μπορέσω να παραμείνω άνετη και ψύχραιμη. Συνέχιζα να ακούω μουσική στα ακουστικά μου (Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ!) Όντως όταν ήρθαν τα θέματα....ένιωσα ακόμη μεγαλύτερη ανακούφιση...κάθισα κι έγραψα 17.800! Και είμαι σίγουρη ότι ένα μικρό, αγουροξυπνημένο ξωτικό με βοήθησε σ'αυτό.

Ήταν σχεδόν 7 χρονών. Την είχα προειδοποιήσει αποβραδίς ότι το πρωί θα την ξυπνήσω να μου πει "καλή επιτυχία." Μπήκα μέσα. Πλησίασα το πρόσωπό της. Της έδωσα φιλί. Εκείνη άνοιξε τα μάτια.

-Πάω να δώσω εξετάσεις. Τι λέμε;, τη ρώτησα.
-Εεε, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ; με ρώτησε αθώα.
Γέλασα, πήρα μαζί μου το καλύτερο γούρι και έφυγα πετώντας.

Δεν ξέρω το γιατί....

O κύριος Σαρδέλης ψαράς απ'το Πλωμάρι, έτρωγε τα λέπια, πέταγε το ψάρι.
Ο θείος Παναής, έμενε στο Γουδί, έτρωγε το ποτήρι, πετούσε το κρασί.
Μία από τις ξαδέρφες μου που έμενε στην Άρτα,έτρωγε το χαρτί κι όχι τη σοκολάτα.
Και ένας άλλος κύριος απ'το Βαρθολομιό,έτρωγε τα τσοφλια και πέταγε τ'αυγό.

Πολλοί απ'τους ανθρώπους, δεν ξέρω το γιατί,
τρώνε μόνο τη φλούδα, πετάνε τη ζωή!


Τζιάνι Ροντάρι-Τι έξυπνοι άνθρωποι-
(από το ανθολόγιο του νηπιαγωγείου)