Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Ο ΜΙΔΑΣ από Τα Μυστικά Του Κήπου.


μουσική: Νίκος Κυπουργός
ερμηνεία:Διονύσης Σαββόπουλος, Δήμητρα Γαλάνη 
στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος



Ο Κυπουργός, είναι ένας πολύ καλός μουσικός ΚΗΠΟΥΡ(γ)ΟΣ. Κράτησε φυλαγμένο το σπόρο αυτού του τραγουδιού που είχε γραφτεί-αλλά δεν είχε κυκλοφορήσει-για την Λιλιπούπολη. Το φύτεψε το 2001, μαζί με άλλα μυστικά, στον κήπο μας. Αυτός ο κήπος-δίσκος είναι εξαιρετικός και γεμάτος μυστικά ζωής!!

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

μια φορά κι έναν καιρό

...ήταν ένας ανθρωπάκος, μικρός και μόνος. Ένιωθε τόσο μικρός που το σπίτι του τον πλάκωνε. Το κρεβάτι του φάνταζε τεράστιο και άδειο. Το γραφείο του ήταν τόσο ψηλό που δεν το έφτανε ακόμη κι αν σηκωνόταν στις μύτες των ποδιών του. Δεν μπορούσε να διαβάσει γιατί οι σελίδες των βιβλίων του ζύγιζαν πολλά κιλά και δεν μπορούσε να τις γυρίσει. Περίμενε τον αέρα να φυσήξει και να γυρίσει την σελίδα...μα ο αέρας δεν φυσούσε. Δεν μπορούσε να ακούσει μουσική γιατί τα ηχεία έκαναν τόσο θόρυβο, έναν θόρυβο που πλήγωνε τα αυτιά του. Προσπαθούσε να πατήσει το κουμπί και να χαμηλώσει την ένταση...μα δεν είχε τόση δύναμη. Έτσι τα βιβλία και η μουσική που πάντα τον βοηθούσαν να νιώθει καλά και όμορφα, που πάντα τον βοηθούσαν  να μην νιώθει μικρός και μόνος, τώρα αντί γ'αυτό τον πλήγωναν. Και κατάλαβε πως δεν αρκούν, δεν φτάνουν αυτά. Πως χρειάζεται να έχει δίπλα του έναν άνθρωπο να γυρίζουν μαζί τις σελίδες των βιβλίων του, έναν άνθρωπο να του τραγουδήσει τις αγαπημένες μελωδίες του. Θέλει κάποιον να κοιμηθεί στο κρεβατι του, να τον σκεπάσει με την αγαπημένη του κουβέρτα και να τον νανουρίσει με τα πιο όμορφά του παραμύθια. Ο μικρός ανθρωπάκος θέλει να ακούσει τι αγαπά ο νέος του φίλος, τι είναι εκείνο που κάνει το φίλο του χαρούμενο. Να παίζουν μαζί scrabble. Να διαβάζουν μαζί τις κυριακάτικες εφημερίδες. Θέλει ακόμη, να περπατήσουν μαζί σε όμορφες γειτονιές, σε ανθισμένα πάρκα. Να πιουν καφέ σε μικρά σκονισμένα καφενεία, να ακούσουν την ιστορία που θα τους διηγηθεί ο χαμογελαστός παππούς. Και σίγουρα τότε δεν θα νιώθει μόνος, και ίσως τότε ψηλώσει μερικούς πόντους.

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Η Αντιγόνη

Ήμουν στο σπιτι μου-
άκουγα μουσικούλα ομορφη-
και μιλούσα μέσω ίντερνετ με την φίλη μου την Αντιγόνη
και καταλήξαμε στο εξής συμπέρασμα:

Την ευτυχια πρεπει να την προσδιορίζεις! Να την φανταζεσαι κάθε φορά.....

....ώστε όταν έρθει να το καταλάβεις και να μην την προσπεράσεις.


Και τι καλά, μαζί της ζω πολλές μικρές στιγμές ευτυχίας.

Υ.Γ: Ήταν στη Θεσσαλονίκη πριν λίγες μέρες και τώρα που έφυγε δεν λυπάμαι, γιατί η απόσταση εμάς δεν μας κάνει τίποτα...

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Υπάρχει ακόμη- υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί

"Έλα κάντε μας λιγάκι συντροφιά, κουραστήκαμε απ' το δρόμο". Κουρασμένοι από όλα όσα ζούμε, μαζευτήκαμε και ήπιαμε μια σταγόνα-από αυτήν που μας ξεπλένει, "που παρασέρνει μακριά τόση βρωμιά, τόση βρωμιά". "Πότε θα φτάσουμε εδώ;" "Δεν ξέρω πως συμβαίνει", αλλά "από δω και πάνω δεν έχει άλλες προσευχές", από δω και πάνω δεν έχει τόσο φόβο, "εδώ δεν πιάνουν οι κατάρες δεν πιάνουν οι  ευχές"....Εδώ κουβαλάμε το "γεμάτο χρυσάφι κεφάλι" μας, "την δεσποινίς ουτοπία" και τραγουδάμε δυνατά "θ'ανατέλλω". "Είμαι μια δύναμη κρυμμένη και το ξέρω, όμως δεν ξέρω τι ζημιά μπορώ να κάνω" ενωμένη με τους "επισκέπτες", μαζί "σ'ενα ταξίδι από πληγή σε πληγή κι από γιορτή σε γιορτή". Κι αν χάσουμε, τότε (όπως μας έλεγαν παλιά) "ο χαμένος τα παίρνει όλα".
"Άντε ας παίξουμε μια τελευταία πενιά". Όπου να'ναι, τελειώνει η συναυλία και "ξαναβγαίνουμε στο δρόμο."
"Οι αιώνες ρωτάνε ακόμη πόσο θ'αντέξω, να τρεκλιζω εκεί έξω..ξυπόλυτος μόνος, κι εγώ ψιθυρίζω, δικιά μου η χαρά, δικός μου κι ο πόνος, δεν είμαι μόνος, δεν είμαι μόνος, όλα είναι δρόμος, όλα είναι δρόμος, η γιορτή, η χαρά, η απώλεια, ο πόνος, ο κάθε μικρός θάνατος κι ο μεγάλος, ο ατέλειωτος κόσμος. Δεν είμαι μόνος."
"Όλα είναι δρόμος. Κάπου θα ξανανταμώσουμε. Μέχρι τότε κουράγιο" είπε, και μας το έδωσε. "Δεν είμαι μόνος", "σιγά μην κλάψω"," θ'ανθίζω, θα γιορτάζω, θ'ανατέλλω, θα καταστρέφω με τραγούδια της ψυχής -τους-  το μπουρδέλο". Κι εγώ θ'ανατέλλω, κι εσύ μαζί μου.


Block33, συναυλία με τον Γιάννη Αγγελάκα, Ντίνο Σαδίκη,Στάθη Αραμπατζή


Χρησιμοποιήθηκαν αυτούσιοι ή παραποιημένοι, στίχοι από τα εξής τραγούδια :
♀, Επισκέπτες, Από δω και πάνω, Σιγά μην κλάψω, Δεσποινίς Ουτοπία (δίσκος Από δω και πάνω, Αγγελάκας και επισκέπτες)
Πότε θα φτάσουμε εδώ από τον ομώνυμο δίσκο του Αγγελάκα και του Νίκου Βελιώτη
Ο χαμένος τα παίρνει όλα από το σάουντρακ της ομώνυμης ταινίας του Νίκου Νικολαϊδη.. (στίχοι-μουσική : Γιάννης Αγγελάκας)
Χωρίς κανόνα, από τον δίσκο των Εν Πλω και του Ντίνου Σαδίκη
Εδώ, από τον πρώτο δίσκο του συγκροτήματος "Τρύπες"(το μόνο τραγούδι από αυτά που χρησιμοποιήθηκαν για την ανάρτηση, το οποίο δεν υπήρχε στην εν λόγω συναυλία)
Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι,Θ'ανατέλλω από το δίσκο του συγκροτήματος "Τρύπες", Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι.
Το τραγούδι Δρόμος, το οποίο γράφτηκε με αφορμή την ταινία του Π. Βούλγαρη "Όλα είναι δρόμος" και  κυκλοφόρησε με τον δίσκο Μέσα στη νύχτα των άλλων. Από τον ίδιο δίσκο και το τραγούδι Γιορτή.
  
 

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Αφιερωμένο στην Ευανθία

Τα βράδια βλέπω στον ύπνο μου πως επιστρέφω (για λίγο) στην Κρακοβία. Μπαίνω μέσα στο αγαπημένο μου καφέ -αυτό το καταφύγιο δίπλα στο πάρκο μέσα στο οποίο έζησα τις αλλαγές των εποχών, τα πράσινα φύλλα, τα κόκκινα φύλλα, τα κίτρινα φύλλα και το χιόνι που ένιωθες να σε κυκλώνει από παντού εξ αιτίας των γυάλινων τοιχωμάτων και της γυάλινης οροφής του καφέ.Την μοναξιά, την υπέροχη παχύρευστη ζεστή σοκολάτα, τον sok  pomarańczowy, τα κάστανα που το φθινόπωρο  έπεφταν με δύναμη στην διάφανη οροφή (τσακ τσακ τσακ τσακ- να πως πρέπει να  φανταστείτε τον ήχο), το χίονι που έπεφτε απαλά (και για μήνες) στην διάφανη οροφή (εδώ αλλάζει ο ήχος). Τον χιονάνθρωπο, το ασύρματο ίντερνετ, το ραδιόφωνο που άκουγα καθε μέρα 17-19 χάρη στο προαναφερθέν ασύρματο ίντερνετ,τα ετερόκλητα παλιά τραπέζια,τις άβολες παλιές καρέκλες, τα ξεθωριασμένα χαλιά, τα κεριά, τα σταθμευμένα απ' έξω ποδήλατα,τους παγωμένους "νερο-σταλακτίτες" , .... Το Bunkier cafe με λίγα λόγια.



Θυμάμαι όλες τις ώρες που πέρασα εκεί -σχεδόν πάντα μόνη- παρέα με τις χαρές και τις λύπες μου.Επίσης θυμάμαι και θα μου μείνει αξέχαστο  το κρύο που με σκότωνε όταν έβγαινα από τη ζεστασιά του "καταφυγίου" για να γυρίσω σπίτι.  Εύχομαι να γυρίσω μια μέρα-πρέπει να γυρίσω μια μέρα....

Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010

Χεστήκαμε απ'τη χαρά μας!!

Κρατώ το κλειδί στο χέρι. Το δικό μου κλειδί. Άνω Πόλη. Με Ανδρομάχη. Στο νέο μου σπίτι. Το δικό μου μικρό σπιτάκι. Με την μικρή πόρτα. Μπαίνουμε. Μοιράζομαι τη χαρά μου. Αυλή. Πεζούλι. Τσιγάρο.  50ml Μίνι Ούζο Μυτιλήνης. Το πρώτο δίωρο που πέρασα στο σπίτι. Με τη φίλη μου. Χεστήκαμε απ'τη χαρά μας. Το διακοσμήσαμε στη φαντασία μας-αλλά η φαντασία θα γίνει σύντομα  πραγματικότητα. Το πρώτο δικό μου σπίτι! (Το 5μηνο στην Πολωνία δεν πιάνεται. ¨Εμενα σε εστία με συγκάτοικο.)
Να'ταν δικιά μας η χαρά, θα πλημμυρίζαν τα στενά.
http://www.youtube.com/watch?v=GHuctChWlUo

Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

Αδερφίκα

Δύσκολη νύχτα. Ζεστή. Μεγάλη. Ενοχλητική. Μόνο εκείνη μπορεί. Η μικρή. Η μικρή μου αδερφή. Πηγαίνω στο δωμάτιό της. Κοιμάται άκρη άκρη. Κοντά στον τοίχο που τη δροσίζει. Της δίνω απαλό φιλί. Στο μέτωπο. Ζεστό. Ανοίγει τα μάτια. Μεγάλα. Τεράστια. Βρήκα τη θέση μου. Για άλλη μια φορά. Μαζί της. Πλάι της η νύχτα είναι πιο φιλική. Μου κρατά το χέρι, σταθερά. Μουρμουρίζει διάφορα μες στον ύπνο της, δεν βγάζω νόημα. Όχι από τις λέξεις. Το χεράκι της όμως είναι εκεί, με κρατά. Η αναπνοή της. Ρυθμική. Ισορροπημένη. Νανουρίζει τον ύπνο μου. Με παίρνει από το χέρι και με πάει ξανά στα θαύματα. Στα όνειρα. Μαζί. Εννιάμιση χρόνια μαζί. Εννιάμιση χρόνια τώρα νιώθω η πιο τυχερή. Που βρίσκεται εκεί. Είναι ιερό, είναι μυστικό. Έχω μία αδερφή. Και τώρα, τόσα χρόνια μετά τη γέννησή της, είμαι έτοιμη να πανηγυρίσω ξανά, όπως τότε, όπως πάντα, για την ύπαρξη της. Για την αφοσίωσή της. Στην μικρή μου φίλη, τη μεγάλη σύντροφο, την οδηγό. Εκείνη που μου έδειξε τι αγαπώ. Εκείνη που με έκανε να τ'αγαπώ.

(νηπιαγωγός)

 youtube εγώ κι η μικρή μου αδερφή ...

Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

το καλοκαίρι το μισώ

Και όχι αυτό δεν είναι κάτι που το διαπίστωσα τώρα που δεν έχω λεφτά και που δεν μπορώ να ξεκουνηθώ από το σπίτι μου... Χρόνια είχα αρνητική στάση απέναντι στο καλοκαίρι και ειδικά από τότε που ξεπαίδιασα (ΣτΜ δηλαδή από τότε που σταμάτησα να παιζω με κουβαδάκια).
Παρακάτω ακολουθούν μερικοί από τους λόγους που μισώ το καλοκαίρι και το φετινό και το προπέρσινο κλπ κλπ κλπ κλπ κλπ
(στην περίπτωση που συμφωνείτε με καποιον από τους λόγους σαφώς και θα χαρώ να μοιραστούμε τις εμπειρίες και τα βιώματά μας και έτσι ίσως τα ξεπεράσουμε ή τα διογκώσουμε και καταλήξουμε και κάπου επιτέλους βρε αδερφέ!!)


Οι διακοπές είναι σαν μία ιερή αγελάδα στις Ινδίες. Και δυστυχώς η επιλογή των συνταξιδιωτών σου είναι πολύ δύσκολη. Πρέπει να βρεις πρώτα ποιός φίλος σου έχει φρυ (ΣτΜ όπου φρυ=free αλλά και το λιμάνι της Κάσου που μοιάζει με φρύδι) την ίδια περίοδο με σένα, ποιός την παλεύει οικονομικά (κανείς?) και μετά από αυτό το ξεκαθάρισμα πρέπει να τσεκάρεις αν το φιλαράκι σου έχει τις ίδιες ανάγκες με'σένα το παρόν διάστημα. Πράγμα που σημαίνει πως  οι διακοπές μπορούν να είναι σκέτο ναυάγιο αν εσύ για παράδειγμα θές να πας να μονάσεις σε ένα μέρος, διαβάζοντας βιβλία και πηγαίνοντας σε ήσυχα μπαράκια να βρεις την ηρεμία σου ενώ ο/η φίλη σου θέλει λίγο πιο έντονες διακοπές ή έστω πολύ πιο έντονες. Και άντε τώρα να βρεις μέση λύση.
Ή μπορεί κάποιος να θέλει να κωλοβαράει και ο άλλος να θέλει να τα γυρίσει όλα και να σηκώσει μέχρι και τις τελευταίες πετρούλες και να τσεκάρει μήπως από κάτω κρύβεται κάτι ενδιαφέρον. Δεν κατακρίνω κανέναν, όλοι μας περνάμε από διάφορες φάσεις και είναι  κάπως δυσκολο να συναντηθούμε και να συμφωνούν τα ζητούμενά μας. Όλα αυτά τα είπα για να καταλήξω στο ότι  με την πολύ καλή μου φίλη περάσαμε απαίσια κάθε φορά που πήγαμε μαζί διακοπές.

Ακόμη, εγώ λατρεύω τα μακρυμάνικα μπλουζάκια, μ'αρέσει η επαφή του υφάσματος με το δέρμα. Ε, οι αγαπημένες μου στιγμές μέσα στο καλοκαίρι είναι όταν πιάνει εκείνη η βραδίνή ψύχρα και πρέπει να βάλεις τη ζακέτα σου-τότε νιώθω ευτυχής σχεδόν. Η ευτυχία ολοκληρώνεται όταν πρέπει να βάλεις και το φουλάρι στο λαιμό σου-εχω φετίχ με τα φουλάρια, τα κασκόλ κλπ

Με ενοχλεί η άμμος στις παραλίες. Βαριέμαι όλη αυτή τη διαδικασία βάζω αντιηλιακό-μαγιώ-σαγιονάρες-κουβαλάω την πετσέτα-το νερό-την ψάθα-και τρέχω μες στη χαρά να βουτήξω σε μια φίσκα στον κόσμο θάλασσα-(η Μαφάλντα λέει πως μοιάζει με μία γιγάντια σούπα και αρνείται να μπει γιατί ως γνωστόν μισεί τη σούπα)
Προτιμώ πλατάνια, πλατείες, βρύση, δροσία-ζακέτα και Πήλιο. Ή έστω απόγευμα σε μία όμορφη και δίχως πολύ κόσμο και φασαρία θάλασσα.

Και συνεχίζω λέγοντας ότι ως μαθήτρια στο παρελθόν και ως φοιτήτρια τώρα, βαριέμαι τόσο καθισιό και μές στο καλοκαίρι χάνω τον προγραμματισμό μου και τις ισορροπίες μου. Οι μέρες μου φαίνονται ίδιες και σχετικά άδειες σε σχέση με την υπόλοιπη χρονιά. Θα μου πείτε, γιατί δεν τις γεμίζεις? Και απαντάω ευθύς αμέσως πως δεν γεμίζουν οι άτιμες ειδικά αν δεν έχεις φράγκο.

Και τελικά φτάσαμε στο συμπέρασμα φίλες και φίλοι-- καλοκαίρι δίχως λεφτά στο χέρι είναι..... σκατοκαίρι. 
Γιατί δεν παίζει ούτε ένα βιβλίο να αγοράσουμε φέτος..
Για cd ούτε λόγος...
Και οι διακοπές μου έχουν τρεις βδομάδες που για οικονομικούς  λόγους ακυρώθηκαν.

Καλό χειμώνα παίδες

Τhe end

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Πλησιάζουν επικίνδυνα οι διακοπές μου. Με το μαχαίρι στο'να χέρι..
Και το καρπούζι στο άλλο.
Η Αλόννησος με περιμένει.
Και η Θεσσαλονίκη δεν είναι άσχημη τούτο τον καιρό.

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Απολογισμός της ημέρας

Με ξύπνησε η γκρίνια της 9 χρονης αδερφής μου. Σηκώθηκα με νεύρα και μουρμούρησα κάτι ακατάλυπτα σχετικά με τα νεύρα όταν σηκώνομαι με νεύρα από τη γκρίνια της Κατερίνας και τη γκρίνια που με πιάνει όταν έχω νεύρα το πρωί και γκρινιάζω και μετά προσπαθώ ξανακοιμηθώ αλλά η γκρίνια και τα νεύρα και η Κατερίνα και η μουρμούρα.... Στη συνέχεια διάβασα με μούτρα και νεύρα ένα περιοδικό-δώρο (μη χέσω) μιας κυριακάτικης εφημερίδας,.Το περιοδικό μου προκάλεσε νεύρα, μμμ εκνευρισμό, (για να μην χρησιμοποιώ τις ίδιες λέξεις,να διανθίσω κάπως το κείμενο!!) με τις μπούρδες που έγραφε και που ούτε μπορώ να θυμηθώ μία, για να την φέρω ως παράδειγμα( κι έτσι το κείμενό μου δεν είναι εμπεριστατωμένο με επιχειρήματα, ούτε με παραπομπές). Στη συνέχεια ήρθαν οι παππούδες της αδερφής μου (μα καλά γιατί υπερίσχυσε να λέμε το ζεύγος παππού και γιαγιάς ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ κι όχι ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ-μυρίζομαι ανισότητα μεταξύ των δύο φύλων εδώ). Και μετά θυμήθηκα τη φίλη μου τη Χριστίνα, κι ύστερα το ράδιο έπαιζε μαλακίες-συγγνώμη, μουσική που δεν ταίριαζε με τη διάθεση μου αλλά ούτε με την αισθητική μου (είδατε τι ωραία που το θέτω τελικά;) Κι έπειτα έβαλα να ακούσουμε Rene Aubry "memoirs du futur", την ώρα δηλαδή που τρώγαμε κουτσομούρες και κολλιούς πλακύ και υποθέτω πως η μουσική μου παρέμβαση διόλου δεν άρεσε στις καημένες τις ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ της αδερφής μου (είμαστε ετεροθαλείς). Μετά (ξέρω όλους τους χρονικούς συνδέσμους, νομίζω είναι εμφανές) πήγαμε στο σπίτι του θείου Νίκου, όπου ήταν και η ξαδέρφη μας η Νεφέλη και παίξαμε μήλα και στη συνέχεια πήγαμε να παίξουμε κορόϊδο αλλά εγώ είμαι μεγάλο κορόϊδο γιατί έφαγα μια βούτα μα τι βούτα (!) και μετά παραιτήθηκα γιατί μάλλον χτύπησα καλά και ύστερα πήγα μέσα ενώ οι άλλοι έπαιζαν και όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια( γιατί εκεινη την ώρα δεν το ήξερα ότι θα συμβεί, αλλά σε σας το λέω, προοικονομία το λένε αυτό, το έκανε κι ο Όμηρος στην Οδύσσεια,) είχα πονοκέφαλο για τις επόμενες 9 ώρες. Πήγα λοιπόν μέσα στο σαλόνι και για να σκοτώσω την ώρα μου, έπαιξα ένα παιχνίδι για την ευαισθητοποίηση των παιδιών απέναντι στο υπ'αριθμόν ένα επαπειλούμενο ζώο της Μεσογείου, τη θαλάσσια φώκια Monachus- Monachus και επείδή είμαι πολύ άχρηστη σκότωσα 5-6 φώκιες τις οποίες έριξα πάνω στα δίχτυα του ψαρά(βγαίνει η βαρκούλα, βγαίνει η βαρκούλα του ψαρά). Όταν εκτός από τις φώκιες σκότωσα και την ώρα μου,γύρισα σπίτι και είδα μια αμερικανιά (τον τίτλο δεν τον αναφέρω γιατί ντρέπομαι) και για μία ακόμη φορά τσατίστηκα με τον εαυτό μου που έπεσε σε αυτήν την παγίδα.......και τέλος πήγα στην πρόβα μου, όπου δεν πρόσφερα τίποτα, ήμουν ένα άχρηστο tir-bouchon ( ναι παίζω και το tir-bouchon καθώς και μία πορσελάνινη κούπα τσαγιού) και σκεφτόμουν πότε θα περάσει η ώρα να πάω σπίτι---τώρα είμαι σπίτι και σιγοτραγουδάω:

"Όταν κάτι περιμένεις να γίνει
τότε περνάει έτσι ο καιρός
τον χρόνο τον προφταίνουν εκείνοι
που δεν ψάχνουν γιατί και πώς..."

Πώς λοιπόν θα προφτάσω τον χρόνο...
Πώς θα σηκωθώ?

Υ.Γ1= Τα είδα το ορθογραφικά μου λάθη αλλά βαααααριέμαι τώρα να διορθώνω.
Υ.Γ2= Οι στίχοι είναι από το τραγούδι της Μαρίας Βουμβάκη "Η Ιστορία και η Ευτυχία", από το δίσκο "Μέσα σε πόλεις και σε κύματα συγχρόνως".
Υ.Γ3= Προηγήθηκε της ανάρτησης, η ανάγνωση ενός ποστ στο μπλόγκ του Bosko, που αν μη τι άλλο με έκανε για λίγο να γελάσω.
http://bosko-hippydippy.blogspot.com/2010/05/by-night.html

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Ναπολέων Λαπαθιώτης

Θυμάμαι, ενώ χωρίζαμε στη μαρμαρένια σκάλα
σταθήκαμε μία στάλα
και μου'πες θα ξανάρθεις
για να χαρώ; (ποιός ξέρει;)
μετά το καλοκαίρι

Και τη στιγμή που βγαίναμε στη στράτα τη μεγάλη
μου το ξανάπες πάλι
κι απάνω εκεί χωρίσαμε
(χωρίσαμε σα φίλοι)
μ'ένα φιλί στα χείλη.

Πέρασε το φθινόπωρο, κακός βοριάς σιμώνει
κι είναι η καρδιά μου μόνη
κοντοζυγώνει η παγωνιά,
τα σύννεφα κι η μπόρα
(και τι θα γίνω τώρα;)

Σου'γραφα τόσα γράμματα
και πόσο λυπημένα
δεν μου'πες όυτε ένα
και στη γιορτή σου σου'στειλα τ'άνθη τα τακτικά σου
δεν έλαβα δικά σου.

Τώρα στο δρόμο σου περνώ
με μάτι κουρασμένο
(μa δε σε περιμένω)
μου φαίνεται πως όλα αυτά κοιμούνται σ'ένα τάφο
γι'αυτό και δεν σου γράφω.

'Ομως εκείνο το φιλί
(που δώσαμε σα φίλοι)
μου τυραννεί τα χείλη
το'χω για καταδίκη μου και για παρηγοριά μου
κρυμμένο στην καρδιά μου.

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Αποχαιρετισμός

Η Νurcan φεύγει. Η μικρή μου, η γλυκιά μου Nurcan, γυρίζει σπίτι της αύριο. Κι εγώ γυρίζω την Τρίτη. Είμαι χαρούμενη και για τις δυό μας-γιατί και οι δύο θέλουμε να επιστρέψουμε αλλά  συνειδητοποιώ ότι
δεν θα μένει πια στο 218, δεν θα ξανακάνουμε τσιγάρο μαζί στο σαλόνι, δεν θα ξενυχτάμε μιλώντας για όμορφα πολύ δικά μας πράγματα... Το ξέρω πως θα την ξαναδώ, δίπλα μένει σχεδόν, στην Istanbul αλλά πάλι δεν μπορώ να μην στεναχωριέμαι. Είναι ο βασικός λόγος που θα έχω καλές αναμνήσεις από το Εράσμους. Είναι.... έξω από τις λέξεις.

Καλό ταξίδι μάτια μου

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

ΕΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ

Έχω πρόβλημα. Είμαι μια παλιο γκρινιάρα και δεν μου βγαίνει να γράφω όταν είμαι χαρούμενη. Σήμερα θα πάω κόντρα και θα γράψω.

ΕΙΙ, είμαι χαρούμενη. Ξυπνάω το πρωί και γελάω. Όλα γύρω μου είναι άσπρα, (κυριολεκτικά καθώς το τοπίο είναι υπέρ του δέοντος χιονισμένο) κι εγώ περπατω στους δρόμους χορεύοντας και τραγουδώντας.Μας πήραν χαμπάρι και οι Πολωνοί!!!!
Να ξυπνάς και να κοιμάσαι με χαμόγελο.

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

16/12/09

Το αεροδρόμιο μου προκαλεί εκνευρισμό. Όχι, δεν φοβάμαι τα αεροπλάνα. Την διαδικασία πριν και στο αεροδρόμιο (ειδικά της Γερμανίας) απεχθάνομαι.
Φτιάξε βαλίτσες, βάλε-βγάλε, δεν κλείνει το φερμούαρ.  Βγάλε. Ω, ξέχασα τις κάλτσες. Βάλε. Είναι βαριά η βαλίτσα? Είναι ή δεν είναι? Το πέρασα το όριο ή δεν το πέρασα? Διαρκής εκνευρισμός. 2 μέρες. Οκ. Ψέματα λέω.Στην πραγματικότητα 1 βδομάδα πρίν αρχίζω να βάζω τα πράγματα στην βαλίτσα. Παλιοαγχωτικιά!!!Είμαι. Το παραδέχομαι. Μετά το check-in, ο έλεγχος ασφαλείας! Βγάλε ζώνη, το μπουφάν, το λάπτοπ απ'την τσάντα, όχι βγάλε και τη ζακέτα, το φουλαρι.... (κι όλα αυτά στα γερμανικά...μα από πότε καταλαβαίνω γερμανικά?) Πέρνα τώρα από την πύλη,μην περνάς, περίμενε. Κουδούνισες. Γιατί κουδούνισες? Κουβαλάς εκρηκτικά? ΚΟυβαλάς σουγια? Ή κουβαλάς ένα επικίνδυνο και φτηνό δαχτυλίδι? Η κοπέλα με αυτό το περίεργο μηχάνημα που κάνει χαζά βίου βίου με γαργαλάει. Δε γελάω γιατί έχει τόσο σοβαρό ύφος και δεν σηκώνει και πολλά πολλά αστεία. Τέλος με τον έλεγχο. Ει, κάντε μου χώρο, θέλω να βάλω τα παπούτσια μου μετά από αυτό το ομαδικό στριπτίζ . Ντροπή μας, ευρωπαίοι άνθρωποι.
Βιβλία. Χώρος αναμονής.3 μήνες μακριά από όλους κι από όλα. Είχε ευεργετικά αποτελέσματα? Ποιος ξέρει.
Έλληνες. Τους ξεχωρίζω γιατί μιλούν δυνατά. Έχουν τα πιο ζωηρά μωρά... Κάνουν χαζές ερωτήσεις. Φτάνουν αργοπορημένοι. Ακόμη και το αεροπλάνο που πάει Θεσσαλονίκη έχει καθυστέρηση 20 λεπτών. Επηρρεασμένο φυσικά από την Μεσογειακή μας κουλτούρα. Στην αρχή γελώ. Μ'αρέσει που μιλάνε ελληνικά. Όχι από εθνικιστική άποψη. Απλά αυτή είναι η γλώσα μου βρε αδερφέ. Σ'αυτή  τη γλώσσα έμαθα να μιλώ. Σ'αυτή τη γλώσσα έμαθα να εκφράζομαι, να ερωτεύομαι, να τραγουδώ.
Μετα από λίγο αποκτώ εκνευρισμό από τους αγενείς και θορυβώδεις ανθρώπους. Περιμένεις στην ουρά για τον τελικό έλεγχο εισητηρίων. Συνήθως η ουρά είναι σε δυάδες. Εκτός από τις πτήσεις από και προς την Ελλάδα. Μπούγιο  ανθρώπων που βιάζονται λες και αν περάσουν πρώτοι θα πάρουν και το αεροπλάνο και θα φύγουν πρώτοι. Νομίζω πως για τις ελληνικές ουρές εκπαιδευόμαστε από παιδιά. Κυλικείο δημοτικού, γυμνασίου, Λυκείου. Κια μετά ο πανικός. ΙΚΑ. Εφορία. Ζara. Berska. (αστειάκι).
Εμένα τώρα με απασχολει σε πόση ώρα θα αγκαλιάσω την αδερφή μου και πότε θα περάσει το καροτσάκι να πιούμε τίποτα. Κοράκιασα. Καλά θα το κλείσω το τραπεζάκι δεσποινίς.(κι αυτό στα γερμανικά μου το είπε. Κατάλαβα. Είμαι γλωσσομαθής τρομαρα μου) Πρέπει να κλείσω. Απογείωση.