Μια... μελό ιστορία

Η  29η Δεκεμβρίου του 2011 ήταν μία επεισοδιακή μέρα καθώς μία Παπαρούνα κι ένας Λύκος αποκάλυψαν στην διεθνή κοινότητα το παμπάλαιο μυστικό του κουραμπιέ με αποτέλεσμα ο τελευταίος να χάσει την αίγλη του και λίγες μέρες πριν την Πρωτοχρονιά να σταματήσουν εντελώς οι πωλήσεις. Αυτά όμως είναι κακά νέα για τους λάτρεις των μελομακάρονων, διότι σημειώθηκε έλλειψη και ψάχνουν όλοι πανικόβλητοι να βρουν έστω και ένα..

Οι λάτρεις του μελομακάρονου και δηλωμένοι εχθροί του κουραμπιέ ισχυρίζονται ότι ο πρώτος  έχει μεγαλύτερη θρεπτική αξία από τον δεύτερο βάσει των υλικών του καθενός. 
Κι αυτό γιατί τα βασικά υλικά του μελομακάρονου  είναι το μέλι, τα καρύδια και το ελαιόλαδο σε αντίθεση με το βούτυρο και την ζάχαρη του δεύτερου. 

Εκτός όμως από τα παραπάνω διατροφικά, η ιστορία του μελομακάρονου είναι πολύ ενδιαφέρουσα.
Για όσους δεν γνωρίζουν ακολουθεί μία σύντομη διήγηση.

Οι καλλικάτζαροι, ως γνωστόν είναι κάτι μικρά ζαβολιάρικα πλασματάκια που δεν είναι κακά, όχι, αλλά κάθε Χριστούγεννα έρχονται στην γη και φέρνουν τα πάνω κάτω, 

τα αριστερά δεξιά, τα μέσα έξω, τα ίσια στραβά και τα λοιπά και τα λοιπά.

Πριν πολλά πολλά χρόνια λοιπόν, μπήκαν καμιά ντουζίνα 

σε μιάς νοικοκυράς την όμορφη  κουζίνα.

Κι είπανε να χαλάσουν όλα τα υλικά

να μην μπορεί να φτιάξει των Χριστουγέννων τα γλυκά.

Άνοιξαν ντουλάπια, άνοιξαν συρτάρια, 

τα κάναν όλα γης μαδιάμ,

φόρεσαν ποδιές, πήραν τα κουτάλια

κι όρμηξαν στο μέλι για να το κάνουν χάλια.

Το ανακάτευαν καλά 

το ρίξαν σε λεκάνη

και το πρωί η δέσποινα δεν ξέρει τι να κάνει.

Με χάχανα και γέλια κάνανε τα ίδια

σε μία σακούλα που'χε 

μέσα τα καρύδια.

 Άρχισαν να τα διαλύουν, άρχισαν να τα σπάνε, 

αρχίσαν να χορεύουν και να τα μασουλάνε.

Ύστερα  σκεφτήκαν μεγάλη σκανταλιά,

τα ρίξανε  στο μέλι, φαντάσου τι ζημιά!!

Κι έπειτα ρίξαν κι άλλα.

διάφορα υλικά,

το μέλι να χαλάσουν

να φύγει η νοστιμιά.

Και ρίξανε και λάδι,

γαρύφαλλο, κανέλα

και το κονιάκ που βρήκανε μέσα σε μια βαρέλα.

 Κι αρχίσανε να πίνουνε και να τραγουδούν

τραγούδια ξεχασμένα που εκείνοι τ'αγαπούν.

Και χιχιχι και χαχαχα

αρχίσανε τα χαχανα

και χουχουχου και ριριρι

πετάνε το  αλεύρι.

Και ιαχές πολεμικές βγάζουνε μεθυσμένοι 

και η κουζίνα στη στιγμή μοιάζει σα χιονισμένη.

Μπόλικο αλεύρι έπεσε και μέσα στην λεκάνη

κι ο Νικο-καλλικάντζαρος

σκέφτεται να το κάνει 

μπαλίτσες στρόγγυλες μικρές

μπαλίτσες όμορφες γλυκές. 

Παίρνει λοιπόν το μείγμα

κάνει μία μπαλίτσα

κι ύστερα στόχο βάζει τ'Αργύρη την κοιλίτσα.

Ο Αργύρης νευρικός φτιάχνει μιά μπάλα άλλη

κι αμέσως την πετάει στου Νίκου το κεφάλι.

Κι έτσι παιχνίδι έκαναν για ώρα πολύ ακόμη

μέχρι που κουραστήκανε

το πάρτυ εδώ τελεεεεειώνει!

Σηκώθηκαν και φύγανε λοιπόν ευτυχισμένα

κι άφησαν πίσω ένα χαμό τα άτιμα, τα σκασμένα.

Πρωί-πρωί μπαίνει η Κυρά

μέσα στην κουζίνα ,

τα βλέπει όλα ρημαδιό

κι αρχίζει τη φασίνα.

Και κλαίει για όλα τα υλικά

που 'χε αγοράσει για γλυκά,

και σκέφτεται την συμφορά.

 Γιατί τ'απόγευμα νωρίς

θα ρθουνε να την δούνε

τα εγγονάκια τα μικρά

και δεν θα γλυκαθούνε...

Μα βλέπει στο τραπέζι,

τα καφετί μπαλάκια

και σκύβει απορημένη.

Κι έτσι όπως σκύβει μυρωδιά 

μες στο ρουθούνι μπαίνει.

Και κάθεται και σκέφτεται πώς ίσως τα μπαλάκια

μπορεί αν βάλει και ψηθούν, να γίνουνε γλυκάκια.

Και μες στο φούρνο τα'βαλε και ψήθηκαν ωραία

κι έβαλε και δοκίμασε την έξυπνη ιδέα.

Και ήταν νόστιμα πολύ τα μελό-μπαλάκια,

κι άρεσαν πολύ στα δυό της εγγονάκια.

Τότε λοιπόν παίρνει χαρτί, μολύβι, τα γυαλιά της

και γράφει κάτω συνταγή...

που αργότερα έγινε γνωστή σ'ολόκληρη τη γη.



----------------------------------------------------------
------------------------------------------------
-----------------------------------------
--------------------

Και του χρόνου-πάμε γυρεύοντας

θυμάμαι-θυμάσαι;

3 χρόνια μετά την πρώτη μας ηχογράφηση...
εγώ δεν είμαι πια 19 κι η αδερφή μου είναι πλέον 11.
Διαβάζουμε μαζί το "θυμάμαι-θυμάσαι" του Χρήστου Μπουλώτη...

θυμόμαστε όλα εκείνα που ζήσαμε παρέα...
παιχνίδια,
παραμύθια,
χειμώνες,
αποχαιρετισμούς
και ανταμώματα...

κι ονειρευόμαστε τα ταξίδια που θα δεν ταξιδέψαμε ακόμη...

Θυμάσαι;

Let it snow

Μόλις βγήκα από το σπίτι
είδα δυο κάτω από μία ομπρέλα.
Δεν έβρεχε.
Το χώμα στεγνό.
Κι αυτοί, αγκαλιά κάτω από την ομπρέλα.
Μία ομπρέλα λοιπόν μπορεί να μας φέρει κοντά.
Βρέχει δεν βρέχει.

η επόμενη μέρα

Τα φύλλα χορεύουν άναρχα στην αυλή μου.
Ο ήλιος σήμερα μας έκανε τη χάρη.
Κι εγώ στέκομαι στο παράθυρο και απορώ.

Ακούω το σφύριγμα του αέρα,
καπνίζω ένα κακο-στριμμένο  τσιγάρο,
βάζω τα πράγματα σε μία σειρά
και δεν μετανιώνω.
Για όσα τόλμησα να κάνω.
Για τις φορές που έκλεισα τα μάτια,
πήρα την απόφαση και βούτηξα βαθιά.

Το τι θα φέρει η επόμενη μέρα δεν το ξέρω.
Ξέρω μόνο πως όσα έχουμε μέσα μας
πρέπει να τα φυλάμε με φροντίδα
και να τα μοιραζόμαστε..
και για όλα αυτά να μην ντρεπόμαστε.
Περήφανοι να είμαστε
και να τα βγάζουμε στο φως.

Μίας όμορφης ημέρας

Στροβιλίσου

Βάλτο δυνατά, κλείσε τα μάτια και στροβιλίσου...

(Δοκιμασμένο)

Και σε ρωτάω λοιπόν...τι κάνεις;

Όνειρα. Σχέδια.
Όποτε μπορώ...
Όσο πιο πολύ μπορώ...
Πότε είμαι ενθουσιώδης και
πότε φοβισμένη ότι δεν θα πραγματοποιηθούν...
Ωστόσο, δεν παραιτούμαι,.
Όχι από τα όνειρα,
Όχι από τα απλά πράγματα (που είναι στο χέρι μου να τα υλοποιήσω. )
\
Αυτές τις μέρες, μετά την ολοκλήρωση των σπουδών μου,
προσπαθώ να μην πέσω σε κενό αέρος.
Το'χεις νιώσει φαντάζομαι κι εσύ...
Νιώθεις την χαρά ανάμεικτη με λύπη
γι΄αυτό που τελείωσε και φεύγει,

ανεπιστρεπτί.

Και προσπαθείς να μείνεις ψηλά και να μην πέσεις.
Φοράς την μάσκα οξυγόνου
και στις αναταράξεις
κρατάς το χέρι του διπλανού σου,
των φίλων σου.

Και κάνεις όνειρα και είσαι έτοιμος για κείνη την βουτιά.

Ποιά βουτιά;

Αυτήν με το αλεξίπτωτο.
Που είναι κόκκινο και μπλε
και καμιά φορά δεν ανοίγει το άτιμο.
Και γκρεμοτσακίζεσαι.
Μα
είσαι ένα καρτούν
κι ενώ έχεις γίνει λιώμα
με μία αστεία κίνηση
ξαναπαίρνεις το σχήμα σου

έχεις μόνο μία γκριμάτσα πόνου στην αστεία φάτσα σου.

Και πέφτεις πάλι.


Αν είσαι τυχερός, το αλεξίπτωτο ανοίγει αυτή τη φορά.
Και βλέπεις-ουου-υπέροχα πράγματα από ψηλά.
Και ο αέρας σφυρίζει γύρω σου
και για μία στιγμή- το πίστεψες!- πετάς.

Πάρε βαθειά ανάσα λοιπόν
και πάμε.

11 χρόνια τώρα...

http://galaziakithara.blogspot.com/2010/08/blog-post.html

Σήμερα έχουμε επέτειο. Κλείνει τα 11 της χρόνια κι ήμουν 11 χρονών όταν γεννήθηκε.
Η αδερφίκα μου.

Ο Μαγικός Κύκλος

Μπήκα σ'ένα μεγάλο χαρτοβιβλιοπωλείο που βρίσκεται σε κεντρικό σημείο της πόλης.

Στο κάτω πάτωμα υπήρχε έντονη κινητικότητα.

Παιδάκια διάλεγαν τα σχολικά τους είδη, φοιτήτριες αγόραζαν χρωματιστά τετράδια.

Στον επάνω όροφο συναντά κανείς τα βιβλία.

Ανέβηκα τις σκάλες.

Και ήταν σαν να μπήκα σε νεκροταφείο.

Ούτε καν η υπάλληλος δεν ήταν εκεί.

Αφού πέρασαν 5 λεπτά κατά τη διάρκεια των οποίων περπατούσα ανάμεσα στους "τάφους" , εμφανίστηκε.

Μπορεί και να'κρυβε απορία το βλέμμα της. Ποιός είναι αυτός που ήρθε να ταράξει τον μακάριο ύπνο των βιβλίων;

Ήθελα να τα πάρω στα χέρια μου και να τους πώ λόγια τρυφερά. Να ζεστάνω το κρύο περιβάλλον τους. Να τους πω ψέμματα πώς κάποιος θα'ρθει και θα τα αγοράσει, θα τα διαβάσει, θα γελάσει και θα κλάψει με τις ιστορίες τους. Ωστόσο, δεν έκανα τίποτα γιατί η πωλήτρια θα με περνούσε για τρελή!

Της ζήτησα μόνο να ψάξει αν επανακυκλοφόρησε το βιβλίο που με είχε μαγέψει χρόνια πριν, όταν ήμουν παιδί. Τον "Μαγικό κύκλο". Και η απάντηση ήταν θετική. Περιμένω τηλέφωνο. Όταν με καλέσουν, θα τρέξω και θα το αγοράσω...θα ξανασυναντηθούμε!

Το βιβλίο "μαγικός κύκλος" της Σουζάνα Ταμάρο, κυκλοφορεί  από τις εκδόσεις αιώρα και ζητά αναγνώστες. Είναι ένα παραμύθι για μικρούς-μεγάλους και για μεγάλους-μικρούς  που αγαπούν τα βιβλία και δεν βλέπουν τηλεόραση (ή έστω δεν αποβλακώνονται) και έχουν ακόμη στρογγυλά, καθαρά μάτια.

Στην Γουέντυ, το λύκο που χάθηκε.

Και στο μικρό λυκάκι-παιδάκι που κρύβουμε (ευτυχώς) μέσα μας.

" Όταν δύο πλάσματα αγαπιούνται, είχε πει η Γουέντυ, είναι σαν να υπάρχει γύρω τους ένας μικρός μαγικός κύκλος που τους ακολουθεί παντού κι είναι πιο δυνατός από ο,τιδήποτε. Αυτός ο κύκλος δεν φθείρεται με το πέρασμα του χρόνου και κανείς δεν μπορεί να τον σπάσει.." 

" Ο κόσμος είναι στρόγγυλος, είναι ένας κύκλος, μία ρόδα. Όλα πάνε κι έρχονται, όλα τελειώνουν για να αρχίσουν ξανά.... αλλιώς θα ήταν τετράγωνος μικρό μου κουτάβι."

Χωρίς πολλά λόγια....

Πήραμε πτυχίο! Όλε

Σαν ζωή

Με αυτό το κομμάτι........
Χαίρεσαι, παίζεις, μελαγχολείς κι όλα σε μικρές δόσεις δευτερολέπτων.
Μετά εναλλαγή.
Σαν να ακούς τη ζωή.

Rene

Ο ελάχιστος εαυτός...

έχει πολλούς μήνες που κυκλοφόρησε. Για'μένα κυκλοφόρησε σήμερα.
Σήμερα που ήθελα κάτι καινούριο να ακούσω...
Το κρατούσα σε ασφαλές συρτάρι για να το ακούσω οταν θα πρέπει
κι όταν θα μπορώ.
Ένας δίσκος, απαιτεί συγκεκριμένες κινήσεις για να ακουστεί.
Θέλει εκείνη την ψυχική διάθεση.
Θέλει ανοιχτά αυτιά.
Ανοιχτά παράθυρα.

Το μπλοκάκι με τα λόγια και τις πληροφορίες.
Για να σιγομουρμουρίζεις κι εσύ.

Σαν μικρό παιδί.

Αγαπημένη

???

Είμαι ένας άνθρωπος μ' ένα μακρύ κι ένα κοντό πόδι.
Με το παιδικό το πόδι θέλω να παίξω μήλα.
Με το μεγάλο θέλω να τρέξω.

Τι κάνω τελικά;

Δεν παίζω,

δεν τρέχω,


μόνο κουτσαίνω.



Όλο μου το σώμα είναι έτσι χωρισμένο.

Το νησί που σου αποκαλύπτεται σιγά-σιγά

9.15 Ξυπνήσαμε πρωί. Για να μην χάσουμε τη μέρα.

Carpe diem διαθεση. Πώπω, έγραψα τώρα.

Πρωϊνό στην αυλή. Ελληνικός καφές και φυγανιές με μέλι.

Πάμε Αγκάλη;

Κτελ και μικρό ταξιδάκι προς την παραλία. Μπάνιο σε πράσινα νερά.

Ανυπομονησία για ακόμη πιο πράσινα νερά.

Καραβάκι για Λιβαδάκι και μετά για Άη-Νικόλα.

Λιβαδάκι και ξερό ψωμί. Αστυνομικό στην παραλία. (Το κόκκινο βάζο του Μαρή).

Το αστυνομικό επιβάλλεται στις καλοκαιρινές διακοπές -και όχι μόνο.

Βγάζουμε φωτογραφίες. δίπλα μας μία παρέα κοριτσιών.

Πιάνουμε συζήτηση (τόσο εύκολο σε αυτό το νησί)

για ταξίδια και όμορφα μέρη στην Ελλάδα.

Πάμε ταξίδια με το νου.

Ανταλάσσουμε πληροφορίες.

Όνειρο.

Βουτιά στα πράσινα νερά.

Τα παγωμένα.

Καραβάκι και Άγιος Νικόλαος.

Γρήγορη βουτιά λόγω πείνας.

Ανεβαίνουμε στο ταβερνάκι Parallagi.

Η θέα απίστευτη.

Χορταίνεις γαλαζοπράσινο.

Μέχρι εκεί που πάει το μάτι.

Στο τέλος της γραμμής.(που λέει και η Βουμβάκη).

Δεξιά κι αριστερά τα επιβλητικά βράχια.

Και κάτω οι γενναίοι κολυμβητές που κολυμπούν

βαθιά στην αλμυρή θάλασσα. Πολύ αλμυρή όμως ε...

_______________________________________________

Λιώμα από την γλυκιά κούραση του ήλιου,

της θάλασσας και του πολύ φαγητού (τι ντομάτα ήταν αυτή...)

πάμε για μπανάκι και νάνι. Βρεγμένα μαλλιά στο μαξιλάρι και ύπνος βαθύς,

ατάραχος.

Ετοιμασίες μετά για μία ηρωϊκή έξοδο.

Ηρωϊκή διότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε ισχυρούς ανέμους

που δεν είχαμε προβλέψει όταν ετοιμάζαμε τις βαλίτσες.

Βόλτα στη χώρα, όμορφα στενά.

Περιποιημένα και άσπρα.

Καταλήγουμε στο Baρακί.

Ο χορός του αιώνα. (εντάξει υπερβάλλω)

Κί ένας τρελός σερβιτόρος.

Και σφηνάκια τεκίλας.

I love folegandros!

Και στις 3 το βράδυ.... Κλείνει η μουσική.

Ώρα να  πάμε σπίτι.

Μ'αρέσει αυτό.

Υπνος τη σωστή ώρα.

Για να υποδεχθείς ξεκούραστος την επόμενη μέρα.

Για όλα έχει προβλέψει το νησί.

Όλα με μέτρο.

Αυτή είναι η Φολέγανδρος.

Ισορροπία.

Φολέγανδρος- ή "όχι άλλο ρακόμελο pleaseee"

Πρώτη μέρα.

Ενθουσιασμός.

Διακοπές.

Μία βδομάδα μπροστά μας.

Ολόκληρος ο κόσμος του μικρού νησιού μας περιμένει

να τον κατακτήσουμε.

Αλλά πού....

Χρειαζόμαστε ύπνο μετά το πολύωρο ταξίδι.

Αφού κοιμηθήκαμε σα βόδια, πήγαμε βόλτα στη Χώρα.

Μία μικρή άσπρη χώρα.

Λιτή.

Ευγενική.

Ήσυχη.

Πεινάμε. Πεινάμε πολύ όμως.

Πάμε να φάμε στον Κρητικό.

Μην βαράτε ρε παιδιά...

Η Φολέγανδρος συγγενεύει με την Κρήτη.

Άλλωστε ο Φολέγανδρος ήταν ο γιός του Μίνωα. Αμ πώς;

Μετά το φαί, η πρώτη βόλτα.

Με γεμάτα στομάχια τα μάτια είναι πιο ανοιχτά.

Παρατήρηση.

Να μια μικρή γάτα,

κοίτα εκείνο το παράθυρο,

δες εκείνη τη λάμπα,

να μία μπουκαμβίλια,

πωπω ποιο φυτό μυρίζει έτσι;,

άκου τι ωραία μουσική παίζει...

Άντε πάμε κι από αυτό το στενό.

Που θα μας βγάλει;

Ει, πάλι χάθηκα...

Πάμε από δω;

Όχι, πάμε από κει.

Σ'αυτό το νησί χάνω τον προσανατολισμό μου.

Όχι τώρα που το σκέφτομαι,

τον προσανατολισμό μου τον έχω χαμένο εδώ και χρόοονια!

Και μπουμ!

Έπεσα.

Ε βέβαια, δεν περίμενα τίποτα διαφορετικό από μένα...

Ψώνισα την πρώτη μέρα, νάααα μια μελανιά!

Άντε Αντιγόνη, πάμε να κάτσουμε.

Αστάρτη.

Πεζούλι.

Ρακόμελο.

Παστέλι.

Η γλύκα μας πλημμύρισε.

Τα φωτάκια στην πλατεία αναμένα.

Ο κόσμος χαμογελαστός και φιλικός.

Ο αέρας το αντίθετο.

"Άρπαξε την πόλη ο αέρας", που λέει και το τραγούδι.

Άντε, πάμε για ύπνο, πάγωσα.

Αύριο είναι μια άλλη μέρα.

*Το κείμενο είναι από το τετράδιο των διακοπών.

ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ SUPER MARKET...?!

Σήμερα είμαι πολύ ευδιάθετη. Για  πολλούς πολλούς λόγους.

1ος:

Χθες είχα την χαρά να δω για 4η φορά συναυλία της Λένας Πλάτωνος. 

Την βρήκα πολύ ανανεωμένη και χαρούμενη. Για κάποιον λόγο, 

την νιώθω δικό μου άνθρωπο, συγγενή. Στην πρώτη συναυλία, μας είχε πει

πως είναι ευτυχισμένη και πως επέστρεψε. Χαίρομαι που λίγα χρόνια 

μετά συνεχίζει και είναι ακόμη ευτυχισμένη και δημιουργική.

(δεν χρειάζεται να κάνω σχόλια για τους Παλαμίδα-Γιαννάτου φυσικά!)

Η αδερφή μου, σταθερή συνοδός μου στις συναυλίες αυτές,

τραγουδούσε δίπλα μου, μου κρατούσε το χέρι, με κοιτούσε, 

και έκανε την βραδιά ακόμη πιο όμορφη.

2ος:

Μία έτοιμη βαλίτσα με περιμένει να την πάρω και να φύγουμε. 

Σε λίγες ώρες παίρνω το τραίνο κι ύστερα το πλοίο
και πάω στην Φολέγανδρο με 

την πολύ πολύ  καλή μου φίλη Αντιγόνη 

(κοινή μας επιθυμία των τελεταίων 2 χρόνων).

3ος:

Πηγαίνοντας στο super market για ψώνια της τελευταίας στιγμής είδα 

θαύματα και πράγματα. Και μάλλον, κυρίες μου και κύριοι, τα είδα γιατί 

είμαι σε αυτήν την υπέροχη διάθεση.

Πάμε μια βόλτα στο Super Market? 

 Πάμε.

Βγαίνοντας από το σπίτι, στο μικρό πάρκο συνάντησα 3 κυρίες.

Οι δύο φορούσαν τα λουλουδάτα τους φορέματα και είχαν κότσο 

τα άσπρα τους μαλλιά. 

Η τρίτη δεν φορούσε τίποτα, 

παρα μόνο, καθόταν δίπλα τους και γουργούριζε. 

Οι δύο κυρίες, καθισμένες στο ψηλό πεζούλι, συζητούσαν.

Τα πόδια τους κουνούσαν ρυθμικά, σαν τα παιδιά που 

κάθονται σε ψηλή καρέκλα. Χάχανα και γέλια μιας άλλης εποχής...

Και φαντάστηκα την ιστορία τους. 

Ή μάλλον, η γάτα, μου την εκμυστηρεύτηκε στ'αυτί. 

Ήταν λέει, φίλες από παλιά. Βγαίναν περιποιημένες βόλτα στη γειοτονιά

και καθισμένες καλη-ώρα λέγαν τα μυστικά τους. Κοιτούσαν τον κόσμο

που περνούσε κι ήταν η μία για την άλλη, ο μόνος άνθρωπος ο τόσο κοντινός.

Πλησίασα να ακούσω τα σημερινά μυστικά. Και άκουσα κάτι που με

έκανε να χαμογελάσω. Η μία κυρία, είπε ευχαριστημένη στην 

άλλη, ενώ η τρίτη απάντησε νιαουριστά.

"Τον φάγανε όλον τον αρακά, τους άρεσε πολύ."

Και σε ποιόν άλλον, αν όχι στην παιδική της φίλη, 

να πει την χαρά της; Μαγείρεψε για τους αγαπημένους της 

και τους άρεσε πολύ. Τι όμορφο, με ποση χαρά το είπε!!

Στη συνέχεια, λίγα βήματα πριν το super market, πάνω στο μπαλκόνι, 

δύο μικρά παιδιά, αδέρφια πιθανόν, χαιρετούσαν τον κόσμο.

"Γειααα. Γειά σου κοριτσάκι...Γειά σου κυρία...." 

Και δώστου να κουνούν το χεράκι στον κόσμο. 

Εγώ ήμουν στο απέναντι πεζοδρόμιο κι έτσι δεν με πρόσεξαν! 

Ναι αλλά δεν γινόταν... ήθελα να πάρω κι εγώ ένα νεύμα τους. 

ΓΕΙΑΑΑΑΑ τους φώναξα. 

Αυτά, με ψάξαν με το βλέμμα. Με χαιρέτησαν, μου χαμογέλασαν

και με χαιρέτησαν ξανά! Πολλές πολλές φορές! 

Έκανα δύο μικρούς φίλους σήμερα! 

Μακάρι, να μπορούσαμε να πλησιάζουμε ο ένας τον άλλον

με αυτόν τον αθώο, ειλικρινή και εύκολο τρόπο...τον παιδικό...

"Θέλεις να γίνουμε φίλοι;;"

Γυρνόντας σπίτι, με υποδέχτηκε δίπλα στην πόρτα,

ένα ολοκόκκινο τριαντάφυλλο, που όσο έλειπα είχε ανθίσει.

Tης λείπεις ή μου λύπης

Είμαι λειπειμένη όταν λύπης.

Βραδιά Καντάδας...

...στην Άνω Πόλη. 

Όπου 80αρηδες και 20άρηδες τραγουδούν παρέα: 

"ο κόσμος είναι ψέμα, είναι ένα όνειρο απατηλό."

Τους αγαπώ τους μεγαλους ανθρώπους. 

Ειδικά αυτούς που είναι ζωντανοί, 

που είναι δημιουργικοί.

Στην πλατεια βλέπεις παππούδες με τα άσπρα, 

γιαγιάδες με μαντήλια στο λαιμό, πορτοκαλί και μπλε. 

Ντύθηκαν, έβαλαν τα καλά τους και ήρθαν να μας κάνουν παρέα.

Στην πλατεία. 

Με φόντο το μεγάλο πλατάνι και το μικρό.

Χαμογελάω. 

Κοιτώ τα πιτσιρίκια που παίζουν
και χορεύουν στην μέση της πλατείας και 
θυμάμαι παρόμοιες ξέγνοιαστες στιγμές που είχα σαν παιδί.

Τότε που το μόνο που μ'ένοιαζε ήταν να μην τελειώσει η βραδιά,

να είμαι με τους φίλους μου όσο πιο πολύ μπορώ...

Να που κάποια πράγματα μένουν ίδια...

οι ώρες με τους φίλους δεν θες να τελειώσουν ποτέ. 

Κι ας μη είσαι πια 4 χρονών, 

ας μην έχεις μοναδικό σου άγχος τον ύπνο τον βραδυνό.

Και βλέπω και τους παππούδες, στητούς, περήφανους και περιποιημένους.

Δεν μπορώ να μην σκεφτώ τη στιγμή που ετοιμάζονταν στο σπίτι.
Μπροστά στον καθρέφτη οι κύριοι να χτενίζουν τα λιγοστά μαλλιά 

και οι κυρίες να βάζουν λακ. 

Και να φτιάχνουν το γνωστό σε όλους μας φουντωτό-θάμνο-κεφάλι.

Θυμάμαι τον παππού μου να ετοιμάζεται να βγει βόλτα...

Τότε, πριν 1000 χρόνια.... 

Φώναζε τη γιαγιά να τον βοηθήσει να περάσει τη ζώνη. 

Κι όλο τσατιζόταν αν το παντελόνι είχε παραπάνω τσάκες. 

Κι όλο χτένιζε τα μαλλιά του και φορούσε το κόκκινο γιλέκο. 

Και μετά με τη γιαγιά, βόλτα στο πάρκο.

Έτσι κι εδώ βλέπω ζευγάρια που κρατιούνται χέρι χέρι και τραγουδούν

με κείνον τον κελαρυστό τρόπο, 

τον παλιό.

Και μεταφέρομαι σε μια άλλη εποχή,

παρατηρητής. 

Και βλέπω τον πρώτο έρωτα και βλέπω τότε που δεν ξέραν ο ένας τον άλλον.

Και βλέπω τώρα, ακόμη να κρατιούνται από το χέρι κι ας έχουν μαλώσει τόσες φορές,

κι ας μίσησαν ο ένας τον άλλον τόσο πολύ. 

Κάθονται δίπλα δίπλα και μοιράζονται το πορτοκαλί μαντήλι της κυρίας,

σκεπάζουν κι οι δυό τους ώμους τους γιατί έχει ψύχρα... 

Κι εγώ κάθομαι και τραγουδάω τα τραγούδια τους,

τους αγαπάω και τους χαμογελώ.

Η κυρία δίπλα μου έχει πολύ ωραία φωνή.

Της το λέω. Μου χαϊδευει τα μαλλιά.

Μου χαμογελάει και συνεχίζει το τραγούδι.

"Πότε θ'ανοίξουμε μια πόρτα στην καρδιά μας;"

Αγέρα να'σαι τιμωρός, Να'σαι και παιχνιδιάρης.

Φαίνεται σίγουρη για τον εαυτό της και αρκετά ανεξάρτητη η Πακίτα Γκαλιέγο.

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, μια μέρα, επισκέφθηκε τους γονείς του, οι οποίοι έβλεπαν ένα Μεξικάνικο ή Βραξιλιάνικο σήριαλ στην τηλεόραση και απορροφημένοι καθώς ήταν, με το ζόρι του είπαν καλησπέρα.
Η Πακίτα Γκαλιέγο είναι ηρωίδα μιας τέτοιας τηλεοπτικής σειράς και  είναι σίγουρη για τον εαυτό της. Επιπλεόν, είναι η αφορμή που γέννησε αυτό το τραγούδι.
"Και το νερό το κρύσταλλο, να ρέει απ'τις οθόνες".

δεν με πιάνει ύπνος...Αύριο έιναι η τελευταία μου μέρα στη σχολή..τα τελευταία μου δύο μαθήματα...Μετά φυσικά έρχονται οι εξετάσεις αλλά στην ουσία τελείωσε. Νιώθω περίεργα , μουδιασμένη. Δεν είναι το άγχος για μετά...είναι ότι αυτά τα 4 χρόνια, διήρκεσαν μόνο 4 ώρες. Πότε μπήκα, πότε βγαίνω..... Δεν είναι ούτε η φοιτητική ζωή (ποιά φοιτητική;) που θα μου λείψει...είναι τα μαθήματα, είναι ο ενθουσιασμός, είναι η ευτυχία εκείνη που νιώθω συχνά όταν κάθομαι στο έδρανο...Είναι ο κύκλος που κλείνει...αύριο.


Πώς θα φύγω αύριο/....αυτό φοβάμαι. Όταν στις 15.00 το μεσημέρι θα πρέπει να φύγω. Που θα πάω; Θα πάρω τους δρόμους για να το χωνέψω... Αυτό ήταν, πάει, τελείωσε

Πανελλαδικές;;;;

Με αφορμή το κείμενο της Μαρίας, που έδωσε αφορμή στο κείμενο της Παναγιώτας,
που έδωσε αφορμή σε εμένα....θυμήθηκα κι εγώ τις πανελλαδικές εξετάσεις μου!

Η πιο χαρούμενη περίοδος εκείνης της χρονιάς. Επιτέλους μπορούσα να ξεκουραστώ, να κοιμηθώ, να βγω βόλτες. (μικρές).

Πιο έντονα θυμάμαι:

Την πρώτη μέρα, τότε που δίναμε Έκθεση κι  έπρεπε να πάμε πιο νωρίς στο σχολείο... Εγώ ξύπνησα ακόμη πιο νωρίς κι έκανα πάρτυ! Στην κουζίνα κάθονταν χαμογελαστά (αν και αγχωμένα) πρόσωπα και ακούσαμε παρέα όλο το δίσκο του Γιώργου Μιχαήλ "Της γης ο μουσαφίρης". Σε τρελά κέφια λοιπόν, ντύθηκα και πήγα στο σχολείο! Εκεί κάθισα μόνη σε μια γωνιά για να μπορέσω να παραμείνω άνετη και ψύχραιμη. Συνέχιζα να ακούω μουσική στα ακουστικά μου (Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ!) Όντως όταν ήρθαν τα θέματα....ένιωσα ακόμη μεγαλύτερη ανακούφιση...κάθισα κι έγραψα 17.800! Και είμαι σίγουρη ότι ένα μικρό, αγουροξυπνημένο ξωτικό με βοήθησε σ'αυτό.

Ήταν σχεδόν 7 χρονών. Την είχα προειδοποιήσει αποβραδίς ότι το πρωί θα την ξυπνήσω να μου πει "καλή επιτυχία." Μπήκα μέσα. Πλησίασα το πρόσωπό της. Της έδωσα φιλί. Εκείνη άνοιξε τα μάτια.

-Πάω να δώσω εξετάσεις. Τι λέμε;, τη ρώτησα.
-Εεε, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ; με ρώτησε αθώα.
Γέλασα, πήρα μαζί μου το καλύτερο γούρι και έφυγα πετώντας.

Δεν ξέρω το γιατί....

O κύριος Σαρδέλης ψαράς απ'το Πλωμάρι, έτρωγε τα λέπια, πέταγε το ψάρι.
Ο θείος Παναής, έμενε στο Γουδί, έτρωγε το ποτήρι, πετούσε το κρασί.
Μία από τις ξαδέρφες μου που έμενε στην Άρτα,έτρωγε το χαρτί κι όχι τη σοκολάτα.
Και ένας άλλος κύριος απ'το Βαρθολομιό,έτρωγε τα τσοφλια και πέταγε τ'αυγό.

Πολλοί απ'τους ανθρώπους, δεν ξέρω το γιατί,
τρώνε μόνο τη φλούδα, πετάνε τη ζωή!


Τζιάνι Ροντάρι-Τι έξυπνοι άνθρωποι-
(από το ανθολόγιο του νηπιαγωγείου)

στον άλλο κήπο...

Παίζαμε με την Τατιάνα στην αυλή, στο σπίτι των παπούδων της. Μεγάλο σπίτι, εξοχικό. Με δύο κτίσματα και δύο αυλές. Η μία μυστική. Δεν μας άφηναν να πάμε εκεί... Δεν ξέραμε γιατί. Και τότε η ρημάδα η φαντασία κάλπαζε και σκεφτόμασταν πως σ'εκείνο τον κήπο, τον άλλο κήπο όπως τον λέγαμε, μένουν ξωτικά και νεράϊδες και γι'αυτό δεν μας αφήνουν να πάμε. Και όσο δεν μας άφηναν, τόσο εμείς  θέλαμε να τον επισκεφτούμε.
Και ένα απόγευμα, μόλις είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, πήραμε την μεγάλη απόφαση. Ο παππούς της Τατιάνας έλειπε. Πιαστήκαμε από το χέρι σφιχτά και με την ψυχή μας να χοροπηδάει από το φόβο, πήγαμε.... Δεν ξέραμε τι μας φόβιζε πιο πολύ, η παραβίαση του κανόνα ή το τι θα συναντούσαμε εκεί?
Μυρωδιές. Νυχτολούλουδο που μόλις ανθίζει και άλλα φυτά που δεν τα αναγνώριζα τότε... Περάσαμε μέσα από τα φυλλώματά τους, βρίκαμε τις μικρές πέτρες που σχημάτιζαν ένα μονοπάτι. Στρόγγυλες, βαλμένες όμορφα στο χώμα.
Δεν μιλούσαμε, απλά κοιτούσαμε.
Και ξαφνικά... Τον είδαμε...
Τον νάνο του παραμυθιού. Ξεθωριασμένο. Το κόκκινο χρώμα του σκούφου είχε γίνει ροζ.
Όμως για μας ήταν το πρώτο σημάδι πως κάτι περίεργο ζει στον κήπο. Κοιταχτήκαμε στα μάτια. Ήμασταν σίγουρες.

Και μετά, μεγάλα μανιτάρια κι αυτά ξεθωριασμένα. Παλιά. Που όμως φώτιζαν τώρα που έπεσε το σκοτάδι. Με ένα φως κοκκινωπό, αχνό. 'Αλλο ένα σημάδι.  Αλλιώς γιατί να έχει φως σ΄έναν άδειο κήπο?


Εδώ η μνήμη μου με απατά. Δεν θυμάμαι αν μας έπιασαν, δεν θυμαμαι αν ξαναπήγαμε στον κήπο.... Θυμάμαι πάντα όμως αυτήν την αίσθηση,  της αταξίας και του μεθυστικού φόβου. Μπουυυ!

Ο πειρατής των χρωμάτων

Καλοκαίρι του 1998. Η μαμά με έπαιρνε μαζί της στη δουλειά. Στην Περαία. Ζέστη.
Όμως δίπλα ζούσε ένας πειρατής. Ο πειρατής των χρωμάτων, ο πειρατής με την ξανθή γενειάδα και τα γελαστά μάτια. Τον επισκεπτόμουν συχνά. Η μαμά φοβόταν ότι τον ζαλίζω, ότι τον αποσπώ από τη δουλειά του. Όμως αυτός μμου χαμογελούσε και με κερνούσε πορτοκαλάδα. Άνοιγα κι εγώ τα μάτια μου και κοιτούσα. Τους μεγάλους πίνακες, τις λερωμένες ξύλινες παλέτες, τα μισοτελειωμένα έργα του. Και ρωτούσα, ρωτούσα, ρωτούσα.... Κι εκείνος μου χαμογελούσε και απαντούσε στις τρελές ερωτήσεις μου.

Τα θυμάμαι τα μάτια του. Δεν θυμάμαι το χρώμα αλλά θυμαμαι ότι χαμογελούσαν, έλαμπαν.
Ούτε το όνομά του θυμάμαι. Για'μένα ήταν ο κύριος Ζωγράφος.
-Πάω στον κύριο Ζωγράφο μαμά!!!

Δεν ξέρω που είναι, δεν ξέρω αν με θυμάται, δεν ξέρω ούτε την ηλικία του. Στα μάτια μου φάνταζε σοφός και ηλικιωμένος. Όμως πολύ πιθανόν να ήταν πιτσιρίκος. Σοφός και νέος. Ελπίζω να ζωγραφίζει ακόμη και να μιλάει στα παιδιά. Να τους χαρίζει χαμόγελα και όμορφες εικόνες.

Άνοιξη στην Άνω Πόλη...

τα παράθυρα κλειστά ακόμη μα ο ήχος από τα τραγούδια των πουλιών φτάνει στο εσωτερικό των σπιτιών. Ένα μπουζούκι παίζει κι αυτό τις νότες του, ενώ οι γάτες κάνουν μικρές επισκέψεις στην αυλή. Τα δεντράκια πρασίνισαν και μυρίζει άνοιξη.Σ'έναν μικρό περίπατο μπορείς να συναντήσεις όλα τα σημάδια....πως κάτι αλλάζει, πως γύρω υπάρχει μεγάλη ομορφιά. Σε λίγο καιρό θα φυτέψω λουλούδια.

Βαρσαμακης Γιωργος-Μυστικα παραμυθια