Έχω πρόβλημα. Είμαι μια παλιο γκρινιάρα και δεν μου βγαίνει να γράφω όταν είμαι χαρούμενη. Σήμερα θα πάω κόντρα και θα γράψω.
ΕΙΙ, είμαι χαρούμενη. Ξυπνάω το πρωί και γελάω. Όλα γύρω μου είναι άσπρα, (κυριολεκτικά καθώς το τοπίο είναι υπέρ του δέοντος χιονισμένο) κι εγώ περπατω στους δρόμους χορεύοντας και τραγουδώντας.Μας πήραν χαμπάρι και οι Πολωνοί!!!!
Να ξυπνάς και να κοιμάσαι με χαμόγελο.
Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010
Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010
Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010
16/12/09
Το αεροδρόμιο μου προκαλεί εκνευρισμό. Όχι, δεν φοβάμαι τα αεροπλάνα. Την διαδικασία πριν και στο αεροδρόμιο (ειδικά της Γερμανίας) απεχθάνομαι.
Φτιάξε βαλίτσες, βάλε-βγάλε, δεν κλείνει το φερμούαρ. Βγάλε. Ω, ξέχασα τις κάλτσες. Βάλε. Είναι βαριά η βαλίτσα? Είναι ή δεν είναι? Το πέρασα το όριο ή δεν το πέρασα? Διαρκής εκνευρισμός. 2 μέρες. Οκ. Ψέματα λέω.Στην πραγματικότητα 1 βδομάδα πρίν αρχίζω να βάζω τα πράγματα στην βαλίτσα. Παλιοαγχωτικιά!!!Είμαι. Το παραδέχομαι. Μετά το check-in, ο έλεγχος ασφαλείας! Βγάλε ζώνη, το μπουφάν, το λάπτοπ απ'την τσάντα, όχι βγάλε και τη ζακέτα, το φουλαρι.... (κι όλα αυτά στα γερμανικά...μα από πότε καταλαβαίνω γερμανικά?) Πέρνα τώρα από την πύλη,μην περνάς, περίμενε. Κουδούνισες. Γιατί κουδούνισες? Κουβαλάς εκρηκτικά? ΚΟυβαλάς σουγια? Ή κουβαλάς ένα επικίνδυνο και φτηνό δαχτυλίδι? Η κοπέλα με αυτό το περίεργο μηχάνημα που κάνει χαζά βίου βίου με γαργαλάει. Δε γελάω γιατί έχει τόσο σοβαρό ύφος και δεν σηκώνει και πολλά πολλά αστεία. Τέλος με τον έλεγχο. Ει, κάντε μου χώρο, θέλω να βάλω τα παπούτσια μου μετά από αυτό το ομαδικό στριπτίζ . Ντροπή μας, ευρωπαίοι άνθρωποι.
Βιβλία. Χώρος αναμονής.3 μήνες μακριά από όλους κι από όλα. Είχε ευεργετικά αποτελέσματα? Ποιος ξέρει.
Έλληνες. Τους ξεχωρίζω γιατί μιλούν δυνατά. Έχουν τα πιο ζωηρά μωρά... Κάνουν χαζές ερωτήσεις. Φτάνουν αργοπορημένοι. Ακόμη και το αεροπλάνο που πάει Θεσσαλονίκη έχει καθυστέρηση 20 λεπτών. Επηρρεασμένο φυσικά από την Μεσογειακή μας κουλτούρα. Στην αρχή γελώ. Μ'αρέσει που μιλάνε ελληνικά. Όχι από εθνικιστική άποψη. Απλά αυτή είναι η γλώσα μου βρε αδερφέ. Σ'αυτή τη γλώσσα έμαθα να μιλώ. Σ'αυτή τη γλώσσα έμαθα να εκφράζομαι, να ερωτεύομαι, να τραγουδώ.
Μετα από λίγο αποκτώ εκνευρισμό από τους αγενείς και θορυβώδεις ανθρώπους. Περιμένεις στην ουρά για τον τελικό έλεγχο εισητηρίων. Συνήθως η ουρά είναι σε δυάδες. Εκτός από τις πτήσεις από και προς την Ελλάδα. Μπούγιο ανθρώπων που βιάζονται λες και αν περάσουν πρώτοι θα πάρουν και το αεροπλάνο και θα φύγουν πρώτοι. Νομίζω πως για τις ελληνικές ουρές εκπαιδευόμαστε από παιδιά. Κυλικείο δημοτικού, γυμνασίου, Λυκείου. Κια μετά ο πανικός. ΙΚΑ. Εφορία. Ζara. Berska. (αστειάκι).
Εμένα τώρα με απασχολει σε πόση ώρα θα αγκαλιάσω την αδερφή μου και πότε θα περάσει το καροτσάκι να πιούμε τίποτα. Κοράκιασα. Καλά θα το κλείσω το τραπεζάκι δεσποινίς.(κι αυτό στα γερμανικά μου το είπε. Κατάλαβα. Είμαι γλωσσομαθής τρομαρα μου) Πρέπει να κλείσω. Απογείωση.
Φτιάξε βαλίτσες, βάλε-βγάλε, δεν κλείνει το φερμούαρ. Βγάλε. Ω, ξέχασα τις κάλτσες. Βάλε. Είναι βαριά η βαλίτσα? Είναι ή δεν είναι? Το πέρασα το όριο ή δεν το πέρασα? Διαρκής εκνευρισμός. 2 μέρες. Οκ. Ψέματα λέω.Στην πραγματικότητα 1 βδομάδα πρίν αρχίζω να βάζω τα πράγματα στην βαλίτσα. Παλιοαγχωτικιά!!!Είμαι. Το παραδέχομαι. Μετά το check-in, ο έλεγχος ασφαλείας! Βγάλε ζώνη, το μπουφάν, το λάπτοπ απ'την τσάντα, όχι βγάλε και τη ζακέτα, το φουλαρι.... (κι όλα αυτά στα γερμανικά...μα από πότε καταλαβαίνω γερμανικά?) Πέρνα τώρα από την πύλη,μην περνάς, περίμενε. Κουδούνισες. Γιατί κουδούνισες? Κουβαλάς εκρηκτικά? ΚΟυβαλάς σουγια? Ή κουβαλάς ένα επικίνδυνο και φτηνό δαχτυλίδι? Η κοπέλα με αυτό το περίεργο μηχάνημα που κάνει χαζά βίου βίου με γαργαλάει. Δε γελάω γιατί έχει τόσο σοβαρό ύφος και δεν σηκώνει και πολλά πολλά αστεία. Τέλος με τον έλεγχο. Ει, κάντε μου χώρο, θέλω να βάλω τα παπούτσια μου μετά από αυτό το ομαδικό στριπτίζ . Ντροπή μας, ευρωπαίοι άνθρωποι.
Βιβλία. Χώρος αναμονής.3 μήνες μακριά από όλους κι από όλα. Είχε ευεργετικά αποτελέσματα? Ποιος ξέρει.
Έλληνες. Τους ξεχωρίζω γιατί μιλούν δυνατά. Έχουν τα πιο ζωηρά μωρά... Κάνουν χαζές ερωτήσεις. Φτάνουν αργοπορημένοι. Ακόμη και το αεροπλάνο που πάει Θεσσαλονίκη έχει καθυστέρηση 20 λεπτών. Επηρρεασμένο φυσικά από την Μεσογειακή μας κουλτούρα. Στην αρχή γελώ. Μ'αρέσει που μιλάνε ελληνικά. Όχι από εθνικιστική άποψη. Απλά αυτή είναι η γλώσα μου βρε αδερφέ. Σ'αυτή τη γλώσσα έμαθα να μιλώ. Σ'αυτή τη γλώσσα έμαθα να εκφράζομαι, να ερωτεύομαι, να τραγουδώ.
Μετα από λίγο αποκτώ εκνευρισμό από τους αγενείς και θορυβώδεις ανθρώπους. Περιμένεις στην ουρά για τον τελικό έλεγχο εισητηρίων. Συνήθως η ουρά είναι σε δυάδες. Εκτός από τις πτήσεις από και προς την Ελλάδα. Μπούγιο ανθρώπων που βιάζονται λες και αν περάσουν πρώτοι θα πάρουν και το αεροπλάνο και θα φύγουν πρώτοι. Νομίζω πως για τις ελληνικές ουρές εκπαιδευόμαστε από παιδιά. Κυλικείο δημοτικού, γυμνασίου, Λυκείου. Κια μετά ο πανικός. ΙΚΑ. Εφορία. Ζara. Berska. (αστειάκι).
Εμένα τώρα με απασχολει σε πόση ώρα θα αγκαλιάσω την αδερφή μου και πότε θα περάσει το καροτσάκι να πιούμε τίποτα. Κοράκιασα. Καλά θα το κλείσω το τραπεζάκι δεσποινίς.(κι αυτό στα γερμανικά μου το είπε. Κατάλαβα. Είμαι γλωσσομαθής τρομαρα μου) Πρέπει να κλείσω. Απογείωση.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)