Είναι πρωί. Περιμένω στη στάση το λεωφορείο. Ακούω μουσική μέσα από ένα μαύρο σκατουλάκιπου λέγεται mp3-Το αγόρασα φέτος με τα κέρδη μου από την 21!(καλά μεγάλη κωλοφαρδεία).
Και σκέφτηκα πως δεν το αγαπάω. Το mp3 εννοώ. Μη γελάτε!Θυμάμαι το πρώτο μου cd player. Ήμουν πιτσιρίκι κι είχα δεθεί πραγματικά με εκεινο το μαύρο ηλεκτρονικό πλάσμα. Αγάπη μεγάλη. Ετσι είναι τα παιδιά. Δίνουν σημασία σε πράγματα που εμείς οι υπόλοιποι αγνοούμε.Τώρα που μεγάλωσα πάντως καταλαβαίνω το λόγο που το ερωτεύθηκα εκείνο το discman.
Η ιστορία του:
ήμουν κατασκήνωση(την 1 και μοναδική φορά που πήγα) και είχα γενέθλια. Ήρθαν λοιπόν να με δουν η μαμά κι η θεία μου και μου έφεραν εκείνο το πλασματάκι. Ήταν μικρό και μαύρο. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ τέτοιο στη ζωή μου. Είχε και ακουστικά με αυξομείωση της έντασης και pause kai ff (fast forward).Στην αρχή δεν κατάλαβα τι ήταν.Όταν μου εξήγησαν, είχα ένα νέο φίλο.
Γύρισα από την κατασκήνωση και ξεκίνησε η επεισοδιακή μας σχέση. Ηταν μοναδικό το να μπορώ να ακούω μουσική στο δωμάτιο μου, μόνη μου κι όχι στο σαλόνι. Άρχισα να μαθαίνω απ'εξω στίχους πολύ εύκολα-όπως συμβαίνει και τώρα.Ερωτεύτηκα τη μουσική, την ελληνική μουσική -αυτήν που δεν έχει σαφή ορισμό (έντεχνη τη λένε κάποιοι).
Λίγα χρόνια μετά (Πέμπτη δημοτικού πήγαινα), ο Νικόλας μου έβαλε να ακούσω "Την Τράτα" του Θανάση Παπακωνσταντίνου (χάλια μου φάνηκε) και πιο μετά τον "Βραχνό προφήτη".Με είχαν φάει στο σπίτι για τον τρόπο που χώριζε τις συλλαβές στο τραγόυδι "Ήμερος Ύπνος" (κι όμως το πιο γλυκό βιολί το παίζει ο ΘΑ-ΝΑ-ΤΟΣ!)Εγώ αρνούμουν να ακούσω. Ποτέ μα ποτέ δεν μπορούσα να ακούσω έτσι μουσική, χωρίς να μελετήσω μόνη μου. Οπότε μια μέρα που έλειπαν όλοι από το σπίτι έβαλα να ακούσω τον Βραχνό προφήτη και.......τότε κατάλαβα.
Θυμάμαι, πάνω κάτω την ίδια περίοδο ανακάλυψα και τις Τρύπες. Ήμασταν οικογενειακώς μέσα στο αμάξι και ακουγόταν από το ραδιο το "Ταξιδιάρα Ψυχή".Δεν ξέρω τι έπαθα. Θυμάμαι που ρώτησα "τι είναι αυτό?" Τρύπες μου είπανε. Και μετά ρώτησα αν είχαμε τέτοιο στο σπίτι. Μου είπαν πως είχαμε ένα-δύο σιντί. Μόλις φτάσαμε πήγα κι έψαξα. Και βρήκα όχι 2 αλλά 5 σιντί. Φανταστείτε τη χαρά μου. Όμως φυσικά χρειάστηκα χρόνο και πολλές ώρες για να γνωρίσω και να αγαπήσω τη δουλειά τους. Πάντως το δεύτερο τραγούδι που άκουσα ήταν το ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ (στις τουαλέτες τ'όνειρά σου θα ξεράσεις-τι στίχος!!
Το discman το έπαινα κρυφά μαζί μκου στο σχολείο-τότε που για 4η συνεχή χρονιά ήμουν πάλι η καινούρια,λες και τα 4 χρόνια ήταν μία μέρα. Ενα σχολείο που δεν με δέχτηκε και που κι εγώ δεν διεκδίκησα ποτέ τίποτα. Καθόμουν μόνη με τα ακουστικά στ'αυτιά κι ο καιρός περνούσε ώσπου μία μέρα..η μικρή μου αδερφή (1 χρ τότε) βγήκε στο σαλόνι κρατώντας στο χέρι την "μπανάνα" μου, μέσα στην οποία είχα το discman και είπε αθώα στη μαμά "Λαλα λαλα". Η μαμά κατάλαβε κι έκτοτε πολύ δύσκολα το έπαιρνα μαζί μου. Η ζημιάρα αδερφή μου λίγο αργότερα το έριξε στο πάτωμα με αποτέλεσμα να σπάσει η οθόνη και να πάθει ένα γενικό τραυματισμό που σήμανε και το τέλος του. Είμασταν μαζί 6 ολόκληρα χρόνια κι από τότε δεν έχω νιώσει έτσι για μηχάνημα. Ίσως γιατί άρχισα να πλησιάζω τους ανθρώπους, ίσως γιατί μεγάλωσα, μπορεί και τα δύο. Καληνύχτα
