Λένα Πλάτωνος Το κλίκ

Τώρα πια γνωρίζω
το βλέμμα του προς εμένα
το βλέμμα του προς τη ζωή.
Γνωρίζω το κλικ των κλειδιών του
στην κλειδαριά.
Αν είναι δακρυσμένο
νευριασμένο
κυριευμένο από χαρά.
Γνωρίζω το κλικ των κλειδιών του
αν είναι ερμητικά κλειστό.
Ξέρω να περιμένω
με κορμί ερωτευμένο.
Τώρα πια πώς τον γνωρίζω...
Κλικ. Σ' αγαπώ.

Πώς περνούν οι μέρες..

Το καλοκαίρι δεν μ'αρέσει τελικά...Καθόλου ίσως.Όταν ήμουν μαθήτρια μου άρεζε γιατί ξεκουραζόμουν και έκανα διακοπές.Τώρα που έγινα φοιτήτρια και ασχολούμαι με ό,τι μου αρέσει-και μεταξύ μας όλη η χρονιά είναι διακοπές-βαριέμαι αφόρητα το καλοκαιρι.
Και περνούν τόσο αργά οι μέρες..και μενα με πιάνει "κατάθλιψη από την απραξία και πέφτω σε βαθύ ύπνο.Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να συνέλθω και περιμένω η ζωή να με ξυπνήσει καθώς μπαίνει πάλι σε φυσική ροή.

Ε και ξύπνησα. Δεν έχει πάνω από βδομάδα...Και είπα να μιλήσω. Πόσο ωραίο είναι το φθινόπωρο. Πόσο μ'αρέσει που διαβάζω για την εξεταστική μου, που αρχίζει η ευχάριστη και ενδιαφέρουσα ρουτίνα μου!! Πόσο μ'αρεσε κι εκείνος ο σερβιτόρος... Ασχετο!Αλλά ακόμη κι αυτό με έκανε να ξυπνήσω 9.30 το πρωί κι όχι μεσημέρι.Να πιάσω τη ζωή μου από το μαλλί-να μην την αφήσω να κυλήσει άσκοπα...Μην αφήνετε τίποτ για αύριο-πόσο μετάνιωσα που έκανα αυτό το λάθος..που περίμενα εκείνη την κιθάρα να έρθει και δεν της φώναξα,δεν την κυνήγησα.