Ναπολέων Λαπαθιώτης

Θυμάμαι, ενώ χωρίζαμε στη μαρμαρένια σκάλα
σταθήκαμε μία στάλα
και μου'πες θα ξανάρθεις
για να χαρώ; (ποιός ξέρει;)
μετά το καλοκαίρι

Και τη στιγμή που βγαίναμε στη στράτα τη μεγάλη
μου το ξανάπες πάλι
κι απάνω εκεί χωρίσαμε
(χωρίσαμε σα φίλοι)
μ'ένα φιλί στα χείλη.

Πέρασε το φθινόπωρο, κακός βοριάς σιμώνει
κι είναι η καρδιά μου μόνη
κοντοζυγώνει η παγωνιά,
τα σύννεφα κι η μπόρα
(και τι θα γίνω τώρα;)

Σου'γραφα τόσα γράμματα
και πόσο λυπημένα
δεν μου'πες όυτε ένα
και στη γιορτή σου σου'στειλα τ'άνθη τα τακτικά σου
δεν έλαβα δικά σου.

Τώρα στο δρόμο σου περνώ
με μάτι κουρασμένο
(μa δε σε περιμένω)
μου φαίνεται πως όλα αυτά κοιμούνται σ'ένα τάφο
γι'αυτό και δεν σου γράφω.

'Ομως εκείνο το φιλί
(που δώσαμε σα φίλοι)
μου τυραννεί τα χείλη
το'χω για καταδίκη μου και για παρηγοριά μου
κρυμμένο στην καρδιά μου.