μια φορά κι έναν καιρό

...ήταν ένας ανθρωπάκος, μικρός και μόνος. Ένιωθε τόσο μικρός που το σπίτι του τον πλάκωνε. Το κρεβάτι του φάνταζε τεράστιο και άδειο. Το γραφείο του ήταν τόσο ψηλό που δεν το έφτανε ακόμη κι αν σηκωνόταν στις μύτες των ποδιών του. Δεν μπορούσε να διαβάσει γιατί οι σελίδες των βιβλίων του ζύγιζαν πολλά κιλά και δεν μπορούσε να τις γυρίσει. Περίμενε τον αέρα να φυσήξει και να γυρίσει την σελίδα...μα ο αέρας δεν φυσούσε. Δεν μπορούσε να ακούσει μουσική γιατί τα ηχεία έκαναν τόσο θόρυβο, έναν θόρυβο που πλήγωνε τα αυτιά του. Προσπαθούσε να πατήσει το κουμπί και να χαμηλώσει την ένταση...μα δεν είχε τόση δύναμη. Έτσι τα βιβλία και η μουσική που πάντα τον βοηθούσαν να νιώθει καλά και όμορφα, που πάντα τον βοηθούσαν  να μην νιώθει μικρός και μόνος, τώρα αντί γ'αυτό τον πλήγωναν. Και κατάλαβε πως δεν αρκούν, δεν φτάνουν αυτά. Πως χρειάζεται να έχει δίπλα του έναν άνθρωπο να γυρίζουν μαζί τις σελίδες των βιβλίων του, έναν άνθρωπο να του τραγουδήσει τις αγαπημένες μελωδίες του. Θέλει κάποιον να κοιμηθεί στο κρεβατι του, να τον σκεπάσει με την αγαπημένη του κουβέρτα και να τον νανουρίσει με τα πιο όμορφά του παραμύθια. Ο μικρός ανθρωπάκος θέλει να ακούσει τι αγαπά ο νέος του φίλος, τι είναι εκείνο που κάνει το φίλο του χαρούμενο. Να παίζουν μαζί scrabble. Να διαβάζουν μαζί τις κυριακάτικες εφημερίδες. Θέλει ακόμη, να περπατήσουν μαζί σε όμορφες γειτονιές, σε ανθισμένα πάρκα. Να πιουν καφέ σε μικρά σκονισμένα καφενεία, να ακούσουν την ιστορία που θα τους διηγηθεί ο χαμογελαστός παππούς. Και σίγουρα τότε δεν θα νιώθει μόνος, και ίσως τότε ψηλώσει μερικούς πόντους.