Ο πειρατής των χρωμάτων

Καλοκαίρι του 1998. Η μαμά με έπαιρνε μαζί της στη δουλειά. Στην Περαία. Ζέστη.
Όμως δίπλα ζούσε ένας πειρατής. Ο πειρατής των χρωμάτων, ο πειρατής με την ξανθή γενειάδα και τα γελαστά μάτια. Τον επισκεπτόμουν συχνά. Η μαμά φοβόταν ότι τον ζαλίζω, ότι τον αποσπώ από τη δουλειά του. Όμως αυτός μμου χαμογελούσε και με κερνούσε πορτοκαλάδα. Άνοιγα κι εγώ τα μάτια μου και κοιτούσα. Τους μεγάλους πίνακες, τις λερωμένες ξύλινες παλέτες, τα μισοτελειωμένα έργα του. Και ρωτούσα, ρωτούσα, ρωτούσα.... Κι εκείνος μου χαμογελούσε και απαντούσε στις τρελές ερωτήσεις μου.

Τα θυμάμαι τα μάτια του. Δεν θυμάμαι το χρώμα αλλά θυμαμαι ότι χαμογελούσαν, έλαμπαν.
Ούτε το όνομά του θυμάμαι. Για'μένα ήταν ο κύριος Ζωγράφος.
-Πάω στον κύριο Ζωγράφο μαμά!!!

Δεν ξέρω που είναι, δεν ξέρω αν με θυμάται, δεν ξέρω ούτε την ηλικία του. Στα μάτια μου φάνταζε σοφός και ηλικιωμένος. Όμως πολύ πιθανόν να ήταν πιτσιρίκος. Σοφός και νέος. Ελπίζω να ζωγραφίζει ακόμη και να μιλάει στα παιδιά. Να τους χαρίζει χαμόγελα και όμορφες εικόνες.