Και σε ρωτάω λοιπόν...τι κάνεις;

Όνειρα. Σχέδια.
Όποτε μπορώ...
Όσο πιο πολύ μπορώ...
Πότε είμαι ενθουσιώδης και
πότε φοβισμένη ότι δεν θα πραγματοποιηθούν...
Ωστόσο, δεν παραιτούμαι,.
Όχι από τα όνειρα,
Όχι από τα απλά πράγματα (που είναι στο χέρι μου να τα υλοποιήσω. )
\
Αυτές τις μέρες, μετά την ολοκλήρωση των σπουδών μου,
προσπαθώ να μην πέσω σε κενό αέρος.
Το'χεις νιώσει φαντάζομαι κι εσύ...
Νιώθεις την χαρά ανάμεικτη με λύπη
γι΄αυτό που τελείωσε και φεύγει,

ανεπιστρεπτί.

Και προσπαθείς να μείνεις ψηλά και να μην πέσεις.
Φοράς την μάσκα οξυγόνου
και στις αναταράξεις
κρατάς το χέρι του διπλανού σου,
των φίλων σου.

Και κάνεις όνειρα και είσαι έτοιμος για κείνη την βουτιά.

Ποιά βουτιά;

Αυτήν με το αλεξίπτωτο.
Που είναι κόκκινο και μπλε
και καμιά φορά δεν ανοίγει το άτιμο.
Και γκρεμοτσακίζεσαι.
Μα
είσαι ένα καρτούν
κι ενώ έχεις γίνει λιώμα
με μία αστεία κίνηση
ξαναπαίρνεις το σχήμα σου

έχεις μόνο μία γκριμάτσα πόνου στην αστεία φάτσα σου.

Και πέφτεις πάλι.


Αν είσαι τυχερός, το αλεξίπτωτο ανοίγει αυτή τη φορά.
Και βλέπεις-ουου-υπέροχα πράγματα από ψηλά.
Και ο αέρας σφυρίζει γύρω σου
και για μία στιγμή- το πίστεψες!- πετάς.

Πάρε βαθειά ανάσα λοιπόν
και πάμε.