Αδερφίκα

Δύσκολη νύχτα. Ζεστή. Μεγάλη. Ενοχλητική. Μόνο εκείνη μπορεί. Η μικρή. Η μικρή μου αδερφή. Πηγαίνω στο δωμάτιό της. Κοιμάται άκρη άκρη. Κοντά στον τοίχο που τη δροσίζει. Της δίνω απαλό φιλί. Στο μέτωπο. Ζεστό. Ανοίγει τα μάτια. Μεγάλα. Τεράστια. Βρήκα τη θέση μου. Για άλλη μια φορά. Μαζί της. Πλάι της η νύχτα είναι πιο φιλική. Μου κρατά το χέρι, σταθερά. Μουρμουρίζει διάφορα μες στον ύπνο της, δεν βγάζω νόημα. Όχι από τις λέξεις. Το χεράκι της όμως είναι εκεί, με κρατά. Η αναπνοή της. Ρυθμική. Ισορροπημένη. Νανουρίζει τον ύπνο μου. Με παίρνει από το χέρι και με πάει ξανά στα θαύματα. Στα όνειρα. Μαζί. Εννιάμιση χρόνια μαζί. Εννιάμιση χρόνια τώρα νιώθω η πιο τυχερή. Που βρίσκεται εκεί. Είναι ιερό, είναι μυστικό. Έχω μία αδερφή. Και τώρα, τόσα χρόνια μετά τη γέννησή της, είμαι έτοιμη να πανηγυρίσω ξανά, όπως τότε, όπως πάντα, για την ύπαρξη της. Για την αφοσίωσή της. Στην μικρή μου φίλη, τη μεγάλη σύντροφο, την οδηγό. Εκείνη που μου έδειξε τι αγαπώ. Εκείνη που με έκανε να τ'αγαπώ.

(νηπιαγωγός)

 youtube εγώ κι η μικρή μου αδερφή ...