Φολέγανδρος- ή "όχι άλλο ρακόμελο pleaseee"

Πρώτη μέρα.

Ενθουσιασμός.

Διακοπές.

Μία βδομάδα μπροστά μας.

Ολόκληρος ο κόσμος του μικρού νησιού μας περιμένει

να τον κατακτήσουμε.

Αλλά πού....

Χρειαζόμαστε ύπνο μετά το πολύωρο ταξίδι.

Αφού κοιμηθήκαμε σα βόδια, πήγαμε βόλτα στη Χώρα.

Μία μικρή άσπρη χώρα.

Λιτή.

Ευγενική.

Ήσυχη.

Πεινάμε. Πεινάμε πολύ όμως.

Πάμε να φάμε στον Κρητικό.

Μην βαράτε ρε παιδιά...

Η Φολέγανδρος συγγενεύει με την Κρήτη.

Άλλωστε ο Φολέγανδρος ήταν ο γιός του Μίνωα. Αμ πώς;

Μετά το φαί, η πρώτη βόλτα.

Με γεμάτα στομάχια τα μάτια είναι πιο ανοιχτά.

Παρατήρηση.

Να μια μικρή γάτα,

κοίτα εκείνο το παράθυρο,

δες εκείνη τη λάμπα,

να μία μπουκαμβίλια,

πωπω ποιο φυτό μυρίζει έτσι;,

άκου τι ωραία μουσική παίζει...

Άντε πάμε κι από αυτό το στενό.

Που θα μας βγάλει;

Ει, πάλι χάθηκα...

Πάμε από δω;

Όχι, πάμε από κει.

Σ'αυτό το νησί χάνω τον προσανατολισμό μου.

Όχι τώρα που το σκέφτομαι,

τον προσανατολισμό μου τον έχω χαμένο εδώ και χρόοονια!

Και μπουμ!

Έπεσα.

Ε βέβαια, δεν περίμενα τίποτα διαφορετικό από μένα...

Ψώνισα την πρώτη μέρα, νάααα μια μελανιά!

Άντε Αντιγόνη, πάμε να κάτσουμε.

Αστάρτη.

Πεζούλι.

Ρακόμελο.

Παστέλι.

Η γλύκα μας πλημμύρισε.

Τα φωτάκια στην πλατεία αναμένα.

Ο κόσμος χαμογελαστός και φιλικός.

Ο αέρας το αντίθετο.

"Άρπαξε την πόλη ο αέρας", που λέει και το τραγούδι.

Άντε, πάμε για ύπνο, πάγωσα.

Αύριο είναι μια άλλη μέρα.

*Το κείμενο είναι από το τετράδιο των διακοπών.