Θολά τζάμια-καθαρές σκέψεις

Τα πράγματα στα πανεπιστήμια αυτής της χώρας και ιδιαίτερα στη σχολή μου πάνε από το κακό στο ακόμα χειρότερο. Δεν είχαμε αίθουσες, κάναμε υπομονή(συμβιβαστήκαμε)δεν είχαμε όσα επιλεγόμενα μαθήματα έπρεπε για να συμπληρώσουμε μονάδες, τσατιστήκαμε(χωρίς μεγάλο αποτέλεσμα), δεν ειχαμε καθηγητές (όλα τα παραπάνω συνεχίζουμε να μην τα έχουμε), τώρα δεν έχουμε και βιβλία (τι να κάνουμε; Ο νέος νόμος-πλαίσιο για όποιους δεν το ξέρουν ακόμα λέει ότι αν μες στο 6μηνο μία σχολή κάνει 2 βδομάδες κατάληψη,τότε χάνεται απ'ευθείας το εξάμηνο-ειναι δυνατόν;).
Είναι 14/1 και δεν έχουμε πάρει βιβλία. Σήμερα κατάφερα να πάρω μόνο 2. Σημειωτέον,η εξεταστική ξεκινά στις 19/1 και κρατάει μόνο 2 βδομάδες.Καθε μέρα δίνω και από ένα μάθημα(μπορέι και 2). Πείτε μου τώρα, πως θα διαβάσω μέσα σε 1-2 μέρες ύλη 100+ σελίδων-χώρια οι σημειώσεις και τα φυλλάδια για κάθε ένα από τα 10 μαθήματα που δίνω; (8 είναι του εξαμήνου και 2 χρωστούμενα από πέρισυ) Την άλλη βδομάδα δίνω παιδική λογοτεχνία και τα βιβλία δεν έχουν ακόμη έρθει; Θα έρθουν Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέψοντος μέχρι την Τετάρτη λένε. Παρασκευή δίνω!!

Αφού λοιπόν,οι παραπάνω σκέψεις μαζί με άλλες κυριαρχούσαν μέσα στο κεφάλι μου, εγώ ήμουν μούσκεμα από την βροχή και πήγαινα στα βιβλιοπωλεία να ζητήσω κανένα βιβλιαράκι.
-Μήπως υπάρχουν τα βιβλία της Παιδικής λογοτεχνίας;
-Μμμ οι ντομάτες δεν ήρθαν ακόμη,δεν είναι η εποχή τους βλέπετε.Ελάτε από βδομάδα,ίσως και να έχουνε έρθει.(δεν ήταν ακριβώς αυτή η απάντηση αλλά ταιριάζει στην κατάσταση.)

Το αποκορύφωμα είναι πως εκεί που περνούσα το φανάρι για να πάω στη στάση, ερχόταν το λεωφορείο μου και επειδή είχα ακόμη δρόμο για τη στάση θα το έχανα. Τα βαψα πιο μαύρα λοιπόν κι έβριζα την τύχη μου την ξελογιάστρα. Είπα να τρέξω λίγο. Να μην παραιτηθώ ακόμη.
Και τελικά το λεωφορείο σταμάτησε στο φανάρι.Είχε κόκκινο. Αν δεν έτρεχα κόκκινο-ξεκόκκινο δεν θα το προλάβαινα. Κοίτα όμως που τα κατάφερα τελικά. Ίσως κι η σχολή, ίσως κι η ζωή να είναι ένα λεωφορείο που φθάνει πριν από σένα-αν τρέξεις όμως μπορεί και να το προλάβεις.
Και τι αστείο. Μπήκα λαχανιασμένη μέσα και βρήκα και θέση! Απίστευτο!!!


Κάθησα λοιπόν για λίγο χωρίς να σκεφτομαι τίποτα. Η διπλανή μου όμως έκανε κάτι που με 'ξύπνησε'. Με το χέρι της σκούπισε το παράθυρο για να ξεθολώσει. Και τότε παρατήρησα πως δεν φαινόταν τίποτα από τον "έξω" κόσμο. Τα τζάμια έκρυβαν την ασχήμια της μεγαλούπολης, τον κόσμο που κινείται ανερμάτιστα και όλα έγιναν πιο καθαρά. Ήμουν σ'ενα λεωφορείο, έκανα βόλτα και τίποτα δεν με απασχολούσε πια. Κοιτούσα με περιέργεια τους συνεπιβάτες μου. Ένας έγραφε στο τζάμι με το αριστερό χέρι του ΑRIS και το έβαλε σε κύκλο. Κάποιος άλλος είχε κλείσει τα μάτια και το πρόσωπό του ήταν πολύ ήρεμο. Κι εγώ τότε άρχισα να χαμογελώ και να νιώθω όμορφα.