Ένα dvd- πολλές αναμνήσεις

Ο θείος μου είχιε μανία με τη βιντεοκάμερά του και αποτύπωσε σ'αυτήν πολλά από τις γιορτές και τις χαρές της οικογένειάς μας. Mετέτρεψε μερικές από αυτές σε dvd. Ένα από αυτά βρέθηκε στα χέρια μου και κάθισα πριν λίγο να δω.
Πρωτοχρονιά 1999-2000 ο τίτλος
Βάζω το dvd στον Η/Υ. Και βλέπω εμένα στα 10 μου χρόνια μαζί με τα ξαδέρφια μου να τραγουδάμε τα κάλαντα και τον μπαμπά μου να μας συνοδεύει στην κιθάρα. Το θέαμα ήταν στενάχωρο ωστόσο γιατί
α) από τότε έχω να περάσω τόσο ανέμελες γιορτές-τότε που όλα, ακόμα και η καμμένη πατάτα φάνταζε μαγική
β) γιατί στον καναπέ καθόταν ο παππούς και μας κοιτούσε να τραγουδάμε.
Ο παππούς μου που δύο μήνες αργότερα πέθανε μετά από 2 χρόνια μάχης με τον κύριο καρκίνο. Εχασε.

Και βάλθηκα να τον κοιτάζω κι εγώ τώρα. Κλαίω και νιώθω άσχημα γιατί νόμιζα πως θυμώμουν την όψη του. Ήταν τόσο διαφορετικός από αυτό που είχα στη μνήμη μου. Αδύνατος. Αγέλαστος. Κουρασμένος. Είχα ξεχάσει την εποχή εκείνη. Που κλαίγαμε κρυφά στο δωμάτιο γιατί ξέραμε ότι θα πεθάνει. Που τον βλέπαμε μέρα τη μέρα να χάνει κιλά.
Εγώ θυμάμαι τον παππού (τόσο πιο κοντός από τη γιαγιά) να στέκεται περήφανος και δυνατός. Να με παίρνει αγκαλιά πιο παλιά,σε άλλη πρωτοχρονιά και να μου τραγουδάει στο αυτί το "πάει ο παλιός ο χρόνος ". Τι κάνει το μυαλό ε? Σβήνει ότι δεν θέλει να θυμάται.

Ήταν τόσο περίεργο να τον βλέπω εκεί να τρώει, να μιλάει, να πίνει . Κι ήθελα να γυρίσω το χρόνο πίσω ή έστω να απλώσω το χέρι και να αγγίξω το δικό του μέσα από την οθόνη. Γιατί πέθανε Πέμπτη και δεν πρόλαβα να τον χαιρετήσω. Κι αυτό με ταλαιπωρεί ακόμη. Θυμάμαι πως περίμενα να έρθει το Σαββατοκύριακο για να πάω να τον δω αλλα τελικά δεν πρόλαβα. Ήρθε η Πέμπτη.