Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

Ένα dvd- πολλές αναμνήσεις

Ο θείος μου είχιε μανία με τη βιντεοκάμερά του και αποτύπωσε σ'αυτήν πολλά από τις γιορτές και τις χαρές της οικογένειάς μας. Mετέτρεψε μερικές από αυτές σε dvd. Ένα από αυτά βρέθηκε στα χέρια μου και κάθισα πριν λίγο να δω.
Πρωτοχρονιά 1999-2000 ο τίτλος
Βάζω το dvd στον Η/Υ. Και βλέπω εμένα στα 10 μου χρόνια μαζί με τα ξαδέρφια μου να τραγουδάμε τα κάλαντα και τον μπαμπά μου να μας συνοδεύει στην κιθάρα. Το θέαμα ήταν στενάχωρο ωστόσο γιατί
α) από τότε έχω να περάσω τόσο ανέμελες γιορτές-τότε που όλα, ακόμα και η καμμένη πατάτα φάνταζε μαγική
β) γιατί στον καναπέ καθόταν ο παππούς και μας κοιτούσε να τραγουδάμε.
Ο παππούς μου που δύο μήνες αργότερα πέθανε μετά από 2 χρόνια μάχης με τον κύριο καρκίνο. Εχασε.

Και βάλθηκα να τον κοιτάζω κι εγώ τώρα. Κλαίω και νιώθω άσχημα γιατί νόμιζα πως θυμώμουν την όψη του. Ήταν τόσο διαφορετικός από αυτό που είχα στη μνήμη μου. Αδύνατος. Αγέλαστος. Κουρασμένος. Είχα ξεχάσει την εποχή εκείνη. Που κλαίγαμε κρυφά στο δωμάτιο γιατί ξέραμε ότι θα πεθάνει. Που τον βλέπαμε μέρα τη μέρα να χάνει κιλά.
Εγώ θυμάμαι τον παππού (τόσο πιο κοντός από τη γιαγιά) να στέκεται περήφανος και δυνατός. Να με παίρνει αγκαλιά πιο παλιά,σε άλλη πρωτοχρονιά και να μου τραγουδάει στο αυτί το "πάει ο παλιός ο χρόνος ". Τι κάνει το μυαλό ε? Σβήνει ότι δεν θέλει να θυμάται.

Ήταν τόσο περίεργο να τον βλέπω εκεί να τρώει, να μιλάει, να πίνει . Κι ήθελα να γυρίσω το χρόνο πίσω ή έστω να απλώσω το χέρι και να αγγίξω το δικό του μέσα από την οθόνη. Γιατί πέθανε Πέμπτη και δεν πρόλαβα να τον χαιρετήσω. Κι αυτό με ταλαιπωρεί ακόμη. Θυμάμαι πως περίμενα να έρθει το Σαββατοκύριακο για να πάω να τον δω αλλα τελικά δεν πρόλαβα. Ήρθε η Πέμπτη.

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Θολά τζάμια-καθαρές σκέψεις

Τα πράγματα στα πανεπιστήμια αυτής της χώρας και ιδιαίτερα στη σχολή μου πάνε από το κακό στο ακόμα χειρότερο. Δεν είχαμε αίθουσες, κάναμε υπομονή(συμβιβαστήκαμε)δεν είχαμε όσα επιλεγόμενα μαθήματα έπρεπε για να συμπληρώσουμε μονάδες, τσατιστήκαμε(χωρίς μεγάλο αποτέλεσμα), δεν ειχαμε καθηγητές (όλα τα παραπάνω συνεχίζουμε να μην τα έχουμε), τώρα δεν έχουμε και βιβλία (τι να κάνουμε; Ο νέος νόμος-πλαίσιο για όποιους δεν το ξέρουν ακόμα λέει ότι αν μες στο 6μηνο μία σχολή κάνει 2 βδομάδες κατάληψη,τότε χάνεται απ'ευθείας το εξάμηνο-ειναι δυνατόν;).
Είναι 14/1 και δεν έχουμε πάρει βιβλία. Σήμερα κατάφερα να πάρω μόνο 2. Σημειωτέον,η εξεταστική ξεκινά στις 19/1 και κρατάει μόνο 2 βδομάδες.Καθε μέρα δίνω και από ένα μάθημα(μπορέι και 2). Πείτε μου τώρα, πως θα διαβάσω μέσα σε 1-2 μέρες ύλη 100+ σελίδων-χώρια οι σημειώσεις και τα φυλλάδια για κάθε ένα από τα 10 μαθήματα που δίνω; (8 είναι του εξαμήνου και 2 χρωστούμενα από πέρισυ) Την άλλη βδομάδα δίνω παιδική λογοτεχνία και τα βιβλία δεν έχουν ακόμη έρθει; Θα έρθουν Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέψοντος μέχρι την Τετάρτη λένε. Παρασκευή δίνω!!

Αφού λοιπόν,οι παραπάνω σκέψεις μαζί με άλλες κυριαρχούσαν μέσα στο κεφάλι μου, εγώ ήμουν μούσκεμα από την βροχή και πήγαινα στα βιβλιοπωλεία να ζητήσω κανένα βιβλιαράκι.
-Μήπως υπάρχουν τα βιβλία της Παιδικής λογοτεχνίας;
-Μμμ οι ντομάτες δεν ήρθαν ακόμη,δεν είναι η εποχή τους βλέπετε.Ελάτε από βδομάδα,ίσως και να έχουνε έρθει.(δεν ήταν ακριβώς αυτή η απάντηση αλλά ταιριάζει στην κατάσταση.)

Το αποκορύφωμα είναι πως εκεί που περνούσα το φανάρι για να πάω στη στάση, ερχόταν το λεωφορείο μου και επειδή είχα ακόμη δρόμο για τη στάση θα το έχανα. Τα βαψα πιο μαύρα λοιπόν κι έβριζα την τύχη μου την ξελογιάστρα. Είπα να τρέξω λίγο. Να μην παραιτηθώ ακόμη.
Και τελικά το λεωφορείο σταμάτησε στο φανάρι.Είχε κόκκινο. Αν δεν έτρεχα κόκκινο-ξεκόκκινο δεν θα το προλάβαινα. Κοίτα όμως που τα κατάφερα τελικά. Ίσως κι η σχολή, ίσως κι η ζωή να είναι ένα λεωφορείο που φθάνει πριν από σένα-αν τρέξεις όμως μπορεί και να το προλάβεις.
Και τι αστείο. Μπήκα λαχανιασμένη μέσα και βρήκα και θέση! Απίστευτο!!!


Κάθησα λοιπόν για λίγο χωρίς να σκεφτομαι τίποτα. Η διπλανή μου όμως έκανε κάτι που με 'ξύπνησε'. Με το χέρι της σκούπισε το παράθυρο για να ξεθολώσει. Και τότε παρατήρησα πως δεν φαινόταν τίποτα από τον "έξω" κόσμο. Τα τζάμια έκρυβαν την ασχήμια της μεγαλούπολης, τον κόσμο που κινείται ανερμάτιστα και όλα έγιναν πιο καθαρά. Ήμουν σ'ενα λεωφορείο, έκανα βόλτα και τίποτα δεν με απασχολούσε πια. Κοιτούσα με περιέργεια τους συνεπιβάτες μου. Ένας έγραφε στο τζάμι με το αριστερό χέρι του ΑRIS και το έβαλε σε κύκλο. Κάποιος άλλος είχε κλείσει τα μάτια και το πρόσωπό του ήταν πολύ ήρεμο. Κι εγώ τότε άρχισα να χαμογελώ και να νιώθω όμορφα.

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009

Συνειρμικες σκεψεις απεναντι απ'την οθονη

Σιωπή....; Οχι ακουγεται το ανεμιστηράκι του υπολογιστή. Αυτό πάιρνει περισσότερες στροφές από το μυαλό μου (ασυνδετη σκέψη-συνειρμός) Δεν ξέρω τι να γράψω-δεν νομιζω ότι εχω κατι να πω κι οταν δεν εχω κατι να πω καλυτερα να μην μιλω. Χρονια προσπαθουν να μου το μαθουν αυτο καθοτι χρονια φλυαρη. Ομως να, εχω την αναγκη να γραψω, κι εσεις μπορειτε απλα να διαβαζετε αυτα που αραδιαζω εδω χωρις να πιστευω οτι ενδιαφερουν κανεναν. Μπα, ισως εχω να πω και κατι σημαντικο τελικά. Για μενα. Νιωθω μονη κι απογοητευμενη απο ολα αυτα γυρω μου. Ζω σ'εναν κοσμο που δεν νομιζω οτι μου αρεσει και παρολα αυτα δεν εχω αυτοκτονικες τασεις αφου μεσα σ'αυτον τον κοσμο υπαρχουν πραγματα κι ανθρωποι που με γεμιζουν. Ασχετα αν υπαρχουν αλλα που ερχονται μετα να με αδειασουν. Ισως καταφερω και κρατησω κατι κρυμμενο τελικα. Κατι μαγικο. Κατι που να μου δινει δυναμη αφου εδω και χρονια Θεος δεν υπαρχει. Ειμαι 19 χρονών, οδευω προς τα 20 και νιωθω πολυ μα πολυ αδυναμη κι ανισχυρη. Δεν ξερω τι να κανω για να αλλαξω εμενα και τον κοσμο γυρω μου. Βρισκομαι σε τελμα και εχω παψει να ειμαι αισιοδοξη. Περιεργως κατεβηκα απο το μικρο αφρατο συννεφακι μου και δεν εχω ομπρελα.