παράδοξα αγαπημένα

Μ'αρέσουν τα σύννεφα, μ'αρεσει να τα βλέπω και να τα βγαζω φωτογραφίες. Μ'αρέσει που στο αεροπλάνο βρίσκομαι από πάνω τους και αυτά μοιάζουν με απέραντο πουπουλένιο πάπλωμα.
Μ'αρέσει να κοιμάμαι σκεπασμένη με το κανονικό πάπλωμα και να μην λεχω βάλει ξυπνητήρι. Να κοιμάμαι, να ξυπνάω και να ξανακοιμάμαι χωρίς άγχος για τίποτα.
Απ'την άλλη μ'αρέσει να ξυπνάω νωρίτερα απ'αυτό που πρέπει και να περνάω ήσυχα ακούγοντας μουσική το πρωϊνό πριν την όποια δουλειά της ημέρας.
Μ'αρέσει ο ήχος που κάνει το γάλα όταν πέφτει στο μπολ με τα δημητριακά.
Μ'αρέσει η μυρωδιά της μικρής μου αδερφής.
Μ'αρέσει το ξεροψημένο ψωμί.
Μ'αρέσει να φοράω τα πανάρχαια ρούχα μου.
Μ'αρέσει να βρέχει, όλοι να βιάζονται κι εγώ να περπατάω όσο πιο αργά γίνεται.
Μ'αρέσει να νιώθω το βλέμμα τους όταν το κάνω αυτό.
Μ'αρέσει να διαβάζω δύο φορές το κάθε βιβλίο.
Μ'άρέσει το τσιγάρο με τη μαμά στην κουζίνα-διάλειμμα για κουβεντούλα.
Μάρεσει ναμιλάω πολύ.
Μ'αρέσει να ..........

Είναι χειμώνας μα ονειρεύομαι ένα ανοιξιάτικο λιβάδι

Γελούσες κι έλιωναν τα σύννεφα κι οι σκεψεις μου

σ'ένα ανοιξιάτικο λιβάδι

είμασταν μόνοι

ξάπλωνα κι είχα το κεφάλι μου

στα πόδια σου

κι άκουγα το χορτάρι να μεγαλώνει.

Γελούσες κι έσβηναν τα σύννεφα κι οι λύπες μου

σ'ένα ανοιξιάτικο λιβάδι

είμασταν μόνοι

ξάπλωνα κι είχα το κεφάλι μου

στα πόδια σου

κι άκουγα το χορτάρι να μεγαλώνει.

Κι όταν αγρίευε αφηνόμουν

στην αγκαλιά του

να με σηκώνει.

Κι όταν αγρίευε αφηνόμουν

στην αγκαλιά του

να με σηκώνει.

στίχοι, ερμηνεία Γιάννης Αγγελάκας

μουσική, Νίκος Βελιώτης

Οι ανάσες των λύκων

υπάρχει και β εκτέλεση από τη Σαβίνα Γιαννάτου στο δίσκο Μουσική δωματίων
 

χιονίζει

ΤΟ χαζοπούλι στην αυλή βρήκε ένα ψίχουλο εκεί στα χιόνια απ'το πρωί



και το τσιμπάει

Την παγωμένη μου καρδιά έτσι όπως πέφτει από ψηλά
το χιόνι τη σκεπάζει όσο πάει...

Κι αναρωτιέμαι απ' το πρωί, μα τι ζωή είναι αυτή;
Όσο της δίνω, άλλο τόσο μου ζητάει...
Κι ακούγεται από την αυλή μια "τσιριτρό" μια "τσιριτρί"
το χαζοπούλι με κοιτάζει και γελάει...

Μπορεί στ' αλήθεια "τσιριτρό" να πεί: "όλοι με λέν' χαζό,
γιατί όποιος στήσει την παγίδα του με πιάνει"...
Κι ίσως σημαίνει "τσιριτρί": "εγώ είμ' ένα χαζό πουλί,
εμένα ο ουρανός αυτός μου φτάνει"...

Έχει καθίσει στην αυλή μέσα στα χιόνια απ' το πρωί
στα χιόνια απ' το πρωί και με κοιτάει...
Η παγωμένη μου καρδιά έχει θαφτεί πολύ βαθιά
όμως, ακόμη την ακούω να χτυπάει...

Τι χαζοπούλι είν' αυτό; Όλο κοιτάει στο κενό
τον παγωμένο ουρανό και τιτιβίζει...
Κι ακούγονται από μακριά οι φίλοι του κάτι πουλιά
σε λίγο ίσως πάψει να χιονίζει...

Παυλος Παυλίδης Το χαζοπούλι

Η ζωή δεν είναι ταινία

αλλά εγώ ζω στο σκηνικό της....

Αναίσχυντη προσωπική "διαφήμιση"

http://www.youtube.com/watch?v=ZacQMMUWQZA

3 λεπτο απόσπασμα από την παιδική ραδιοφωνική εκπομπή που κάναμε με την 8χρονη αδερφή μου στις 15/1/09

"Να έρχεσαι στον ύπνο μου"

του Χρήστου Μπουλώτη
  με μουσική υπόκρουση το "Παραμύθι"
του Γιώργου Χατζηπιερρή

Μαρία Βουμβάκη

Φαντάζομαι πως

κλείνω τα μάτια και ξεχνάω το φως

κι όταν τ'ανοίγω είναι γλυκός ο καιρός

να'σουν κοντά μου σαν ήλιος ζεστός

να'μουν ελεύθερη

σαν ουρανός.

ξένο φιλί από το δίσκο
Πρόβες αποχαιρετισμού (Ankh)
Μαρία Βουμβάκη

βρέχει

και τα περιστέρια έφυγαν απ'το μπαλκόνι. Τώρα πια δεν μου μιλάει κανείς

κοντραπούντο

Πάντοτε έψαχνα έναν δρόμο να σε φτάσω
σκυφτός μερόνυχτα σε χάρτες και βιβλία
ήθελα μόνο τη σκιά σου ν' αγκαλιάσω
στου κόσμου βγαίνω τα στενά περιπολία
όλα τα σχέδια χρυσόψαρα στη γυάλα
και σύ τη μάσκα σου φοράς και τα στολίδια
τ' άστρα μου στέλνουνε πανάρχαια σινιάλα
κι εγώ μιας χίμαιρας μαζεύω τα ξεφτίδια

Zωή σε σπούδασα και ξέχασα να ζήσω
ποιός το χαμένο μου καιρό θα φέρει πίσω
δε δίνει ρεύμα ότι αγαπώ και δε με σώζει
τη λύση ψάχνω στο μπερντέ του Kαραγκιόζη
Πάντοτε έψαχνα έναν δρόμο να σε φτάσω
τρέχεις αδιάκοπα και τίποτα δεν τρέχει
μα συνεχίζω κι ας βρεθώ ξανά στον άσσο
κανείς δεν χάνει μια ζωή που δεν την έχει

Bγαίνουν στην άγραν της TV τα συνεργεία
όλα είναι ζήτημα τιμής σ' αυτόν τον κόσμο
τα όνειρά μου κατεβαίνουν σ' απεργία
άσωτοι άγγελοι μου δείχνουνε το δρόμο

Στίχοι: Άλκης Αλκαίου
μουσική, ερμηνεία :Σωκρατης Μάλαμας
13.000 μέρες

 

Δεν ξέρω τι να κάνω

Έχω πάρει την απόφαση,αν δεν έχω κάτι σημαντικό να πω, να μην γράφω τίποτα. Το ότι δεν έχω να γράψω τίποτα, δεν είναι σημαντικό?

ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ

τα μάτια της αγαπούσαν.....και δεν ήταν φοβισμένα.

Και όλοι χορεύαμε μαζί και μόνοι-μαζί και μόνοι

κλαιγαμε και τραγουδούσαμε για Τα παιδάκια που παίζουν στο ανοιξιάτικο δείλι

καναμε ησυχία να ακούσουμε Τα νέα της ψιψίνας από την Μάρθα Φριτζήλα και την ΕΤΤΕΝ

και δώσαμε Ραντεβού στην όαση- με την μεγάλη μας αγάπη -καθόλου λάθος-τον Γιαννη Παλαμίδα.

Η Λένα Πλάτωνος έκανε μια ακόμη Μετακόμιση, ήρθε ακόμη πιο βαθιά μέσα μου και ρίζωσε εκεί, αμετακίνητη

μ'αυτά τα μάτια της, τα γαλάζια, τα καθαρά.

Μιλάμε για τα μάτια της Λένας και τη γλυκιά της, απαλή φωνή,

για τα ημερολόγια-πάντα μυστικά- που όμως εκείνη μας έδωσε απλόχερα,

σαν σε πολύ καλούς φίλους. Γιατί την αγαπάμε και μας αγαπάει.

-Κι εγώ σας αγαπάω, μου είπε, φαίνεται στα τραγούδια μου.

Της χαρισα ένα φιλί κι έφυγα.

Κι είχα στην τσάντα μου την κόκκινη καρφίτσα που μου έδωσε η Λένα.

Είμαι στο σπίτι και ακούω "Τα περιστέρια" από το cd του Παύλου Παυλίδη "Αφού λοιπόν ξεχάστηκα" και ετοιμάζω την εκπομπή μου για σήμερα. Ξαφνικά το δωμάτιο σκοτείνιασε. Ένα σύννεφο μάλλον σκέπασε τιον ήλιο. Κοιτάω έξω από το παράθυρο. Οικοδομές. Υψώνω το βλέμμα και βλέπω τον γαλάζιο ουρανό και τα σύννεφα να κυνηγιούνται με απίστευτη ταχύτητα. Ένιωσα κάτι να με διατρέχει. Τα σύννεφα κινούνται τόσο γρήγορα...Σκεπάζουν τον ήλιο και ξεσκεπάζουν εμένα. Είμαι χαρούμενη.

To cd player μου

Είναι πρωί. Περιμένω στη στάση το λεωφορείο. Ακούω μουσική μέσα από ένα μαύρο σκατουλάκιπου λέγεται mp3-Το αγόρασα φέτος με τα κέρδη μου από την 21!(καλά μεγάλη κωλοφαρδεία).

Και σκέφτηκα πως δεν το αγαπάω. Το mp3 εννοώ. Μη γελάτε!Θυμάμαι το πρώτο μου cd player. Ήμουν πιτσιρίκι κι είχα δεθεί πραγματικά με εκεινο το μαύρο ηλεκτρονικό πλάσμα. Αγάπη μεγάλη. Ετσι είναι τα παιδιά. Δίνουν σημασία σε πράγματα που εμείς οι υπόλοιποι αγνοούμε.Τώρα που μεγάλωσα πάντως καταλαβαίνω το λόγο που το ερωτεύθηκα εκείνο το discman.

Η ιστορία του:

ήμουν κατασκήνωση(την 1 και μοναδική φορά που πήγα) και είχα γενέθλια. Ήρθαν λοιπόν να με δουν η μαμά κι η θεία μου και μου έφεραν εκείνο το πλασματάκι. Ήταν μικρό και μαύρο. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ τέτοιο στη ζωή μου. Είχε και ακουστικά με αυξομείωση της έντασης και pause kai ff (fast forward).Στην αρχή δεν κατάλαβα τι ήταν.Όταν μου εξήγησαν, είχα ένα νέο φίλο.

Γύρισα από την κατασκήνωση και ξεκίνησε η επεισοδιακή μας σχέση. Ηταν μοναδικό το να μπορώ να ακούω μουσική στο δωμάτιο μου, μόνη μου κι όχι στο σαλόνι. Άρχισα να μαθαίνω απ'εξω στίχους πολύ εύκολα-όπως συμβαίνει και τώρα.Ερωτεύτηκα τη μουσική, την ελληνική μουσική -αυτήν που δεν έχει σαφή ορισμό (έντεχνη τη λένε κάποιοι).

Λίγα χρόνια μετά (Πέμπτη δημοτικού πήγαινα), ο Νικόλας μου έβαλε να ακούσω "Την Τράτα" του Θανάση Παπακωνσταντίνου (χάλια μου φάνηκε) και πιο μετά τον "Βραχνό προφήτη".Με είχαν φάει στο σπίτι για τον τρόπο που χώριζε τις συλλαβές στο τραγόυδι "Ήμερος Ύπνος" (κι όμως το πιο γλυκό βιολί το παίζει ο ΘΑ-ΝΑ-ΤΟΣ!)Εγώ αρνούμουν να ακούσω. Ποτέ μα ποτέ δεν μπορούσα να ακούσω έτσι μουσική, χωρίς να μελετήσω μόνη μου. Οπότε μια μέρα που έλειπαν όλοι από το σπίτι έβαλα να ακούσω τον Βραχνό προφήτη και.......τότε κατάλαβα.

Θυμάμαι, πάνω κάτω την ίδια περίοδο ανακάλυψα και τις Τρύπες. Ήμασταν οικογενειακώς μέσα στο αμάξι και ακουγόταν από το ραδιο το "Ταξιδιάρα Ψυχή".Δεν ξέρω τι έπαθα. Θυμάμαι που ρώτησα "τι είναι αυτό?" Τρύπες μου είπανε. Και μετά ρώτησα αν είχαμε τέτοιο στο σπίτι. Μου είπαν πως είχαμε ένα-δύο σιντί. Μόλις φτάσαμε πήγα κι έψαξα. Και βρήκα όχι 2 αλλά 5 σιντί. Φανταστείτε τη χαρά μου. Όμως φυσικά χρειάστηκα χρόνο και πολλές ώρες για να γνωρίσω και να αγαπήσω τη δουλειά τους. Πάντως το δεύτερο τραγούδι που άκουσα ήταν το ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ (στις τουαλέτες τ'όνειρά σου θα ξεράσεις-τι στίχος!!

Το discman το έπαινα κρυφά μαζί μκου στο σχολείο-τότε που για 4η συνεχή χρονιά ήμουν πάλι η καινούρια,λες και τα 4 χρόνια ήταν μία μέρα. Ενα σχολείο που δεν με δέχτηκε και που κι εγώ δεν διεκδίκησα ποτέ τίποτα. Καθόμουν μόνη με τα ακουστικά στ'αυτιά κι ο καιρός περνούσε ώσπου μία μέρα..η μικρή μου αδερφή (1 χρ τότε) βγήκε στο σαλόνι κρατώντας στο χέρι την "μπανάνα" μου, μέσα στην οποία είχα το discman και είπε αθώα στη μαμά "Λαλα λαλα". Η μαμά κατάλαβε κι έκτοτε πολύ δύσκολα το έπαιρνα μαζί μου. Η ζημιάρα αδερφή μου λίγο αργότερα το έριξε στο πάτωμα με αποτέλεσμα να σπάσει η οθόνη και να πάθει ένα γενικό τραυματισμό που σήμανε και το τέλος του. Είμασταν μαζί 6 ολόκληρα χρόνια κι από τότε δεν έχω νιώσει έτσι για μηχάνημα. Ίσως γιατί άρχισα να πλησιάζω τους ανθρώπους, ίσως γιατί μεγάλωσα, μπορεί και τα δύο. Καληνύχτα

Ένα dvd- πολλές αναμνήσεις

Ο θείος μου είχιε μανία με τη βιντεοκάμερά του και αποτύπωσε σ'αυτήν πολλά από τις γιορτές και τις χαρές της οικογένειάς μας. Mετέτρεψε μερικές από αυτές σε dvd. Ένα από αυτά βρέθηκε στα χέρια μου και κάθισα πριν λίγο να δω.
Πρωτοχρονιά 1999-2000 ο τίτλος
Βάζω το dvd στον Η/Υ. Και βλέπω εμένα στα 10 μου χρόνια μαζί με τα ξαδέρφια μου να τραγουδάμε τα κάλαντα και τον μπαμπά μου να μας συνοδεύει στην κιθάρα. Το θέαμα ήταν στενάχωρο ωστόσο γιατί
α) από τότε έχω να περάσω τόσο ανέμελες γιορτές-τότε που όλα, ακόμα και η καμμένη πατάτα φάνταζε μαγική
β) γιατί στον καναπέ καθόταν ο παππούς και μας κοιτούσε να τραγουδάμε.
Ο παππούς μου που δύο μήνες αργότερα πέθανε μετά από 2 χρόνια μάχης με τον κύριο καρκίνο. Εχασε.

Και βάλθηκα να τον κοιτάζω κι εγώ τώρα. Κλαίω και νιώθω άσχημα γιατί νόμιζα πως θυμώμουν την όψη του. Ήταν τόσο διαφορετικός από αυτό που είχα στη μνήμη μου. Αδύνατος. Αγέλαστος. Κουρασμένος. Είχα ξεχάσει την εποχή εκείνη. Που κλαίγαμε κρυφά στο δωμάτιο γιατί ξέραμε ότι θα πεθάνει. Που τον βλέπαμε μέρα τη μέρα να χάνει κιλά.
Εγώ θυμάμαι τον παππού (τόσο πιο κοντός από τη γιαγιά) να στέκεται περήφανος και δυνατός. Να με παίρνει αγκαλιά πιο παλιά,σε άλλη πρωτοχρονιά και να μου τραγουδάει στο αυτί το "πάει ο παλιός ο χρόνος ". Τι κάνει το μυαλό ε? Σβήνει ότι δεν θέλει να θυμάται.

Ήταν τόσο περίεργο να τον βλέπω εκεί να τρώει, να μιλάει, να πίνει . Κι ήθελα να γυρίσω το χρόνο πίσω ή έστω να απλώσω το χέρι και να αγγίξω το δικό του μέσα από την οθόνη. Γιατί πέθανε Πέμπτη και δεν πρόλαβα να τον χαιρετήσω. Κι αυτό με ταλαιπωρεί ακόμη. Θυμάμαι πως περίμενα να έρθει το Σαββατοκύριακο για να πάω να τον δω αλλα τελικά δεν πρόλαβα. Ήρθε η Πέμπτη.

Θολά τζάμια-καθαρές σκέψεις

Τα πράγματα στα πανεπιστήμια αυτής της χώρας και ιδιαίτερα στη σχολή μου πάνε από το κακό στο ακόμα χειρότερο. Δεν είχαμε αίθουσες, κάναμε υπομονή(συμβιβαστήκαμε)δεν είχαμε όσα επιλεγόμενα μαθήματα έπρεπε για να συμπληρώσουμε μονάδες, τσατιστήκαμε(χωρίς μεγάλο αποτέλεσμα), δεν ειχαμε καθηγητές (όλα τα παραπάνω συνεχίζουμε να μην τα έχουμε), τώρα δεν έχουμε και βιβλία (τι να κάνουμε; Ο νέος νόμος-πλαίσιο για όποιους δεν το ξέρουν ακόμα λέει ότι αν μες στο 6μηνο μία σχολή κάνει 2 βδομάδες κατάληψη,τότε χάνεται απ'ευθείας το εξάμηνο-ειναι δυνατόν;).
Είναι 14/1 και δεν έχουμε πάρει βιβλία. Σήμερα κατάφερα να πάρω μόνο 2. Σημειωτέον,η εξεταστική ξεκινά στις 19/1 και κρατάει μόνο 2 βδομάδες.Καθε μέρα δίνω και από ένα μάθημα(μπορέι και 2). Πείτε μου τώρα, πως θα διαβάσω μέσα σε 1-2 μέρες ύλη 100+ σελίδων-χώρια οι σημειώσεις και τα φυλλάδια για κάθε ένα από τα 10 μαθήματα που δίνω; (8 είναι του εξαμήνου και 2 χρωστούμενα από πέρισυ) Την άλλη βδομάδα δίνω παιδική λογοτεχνία και τα βιβλία δεν έχουν ακόμη έρθει; Θα έρθουν Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέψοντος μέχρι την Τετάρτη λένε. Παρασκευή δίνω!!

Αφού λοιπόν,οι παραπάνω σκέψεις μαζί με άλλες κυριαρχούσαν μέσα στο κεφάλι μου, εγώ ήμουν μούσκεμα από την βροχή και πήγαινα στα βιβλιοπωλεία να ζητήσω κανένα βιβλιαράκι.
-Μήπως υπάρχουν τα βιβλία της Παιδικής λογοτεχνίας;
-Μμμ οι ντομάτες δεν ήρθαν ακόμη,δεν είναι η εποχή τους βλέπετε.Ελάτε από βδομάδα,ίσως και να έχουνε έρθει.(δεν ήταν ακριβώς αυτή η απάντηση αλλά ταιριάζει στην κατάσταση.)

Το αποκορύφωμα είναι πως εκεί που περνούσα το φανάρι για να πάω στη στάση, ερχόταν το λεωφορείο μου και επειδή είχα ακόμη δρόμο για τη στάση θα το έχανα. Τα βαψα πιο μαύρα λοιπόν κι έβριζα την τύχη μου την ξελογιάστρα. Είπα να τρέξω λίγο. Να μην παραιτηθώ ακόμη.
Και τελικά το λεωφορείο σταμάτησε στο φανάρι.Είχε κόκκινο. Αν δεν έτρεχα κόκκινο-ξεκόκκινο δεν θα το προλάβαινα. Κοίτα όμως που τα κατάφερα τελικά. Ίσως κι η σχολή, ίσως κι η ζωή να είναι ένα λεωφορείο που φθάνει πριν από σένα-αν τρέξεις όμως μπορεί και να το προλάβεις.
Και τι αστείο. Μπήκα λαχανιασμένη μέσα και βρήκα και θέση! Απίστευτο!!!


Κάθησα λοιπόν για λίγο χωρίς να σκεφτομαι τίποτα. Η διπλανή μου όμως έκανε κάτι που με 'ξύπνησε'. Με το χέρι της σκούπισε το παράθυρο για να ξεθολώσει. Και τότε παρατήρησα πως δεν φαινόταν τίποτα από τον "έξω" κόσμο. Τα τζάμια έκρυβαν την ασχήμια της μεγαλούπολης, τον κόσμο που κινείται ανερμάτιστα και όλα έγιναν πιο καθαρά. Ήμουν σ'ενα λεωφορείο, έκανα βόλτα και τίποτα δεν με απασχολούσε πια. Κοιτούσα με περιέργεια τους συνεπιβάτες μου. Ένας έγραφε στο τζάμι με το αριστερό χέρι του ΑRIS και το έβαλε σε κύκλο. Κάποιος άλλος είχε κλείσει τα μάτια και το πρόσωπό του ήταν πολύ ήρεμο. Κι εγώ τότε άρχισα να χαμογελώ και να νιώθω όμορφα.

Συνειρμικες σκεψεις απεναντι απ'την οθονη

Σιωπή....; Οχι ακουγεται το ανεμιστηράκι του υπολογιστή. Αυτό πάιρνει περισσότερες στροφές από το μυαλό μου (ασυνδετη σκέψη-συνειρμός) Δεν ξέρω τι να γράψω-δεν νομιζω ότι εχω κατι να πω κι οταν δεν εχω κατι να πω καλυτερα να μην μιλω. Χρονια προσπαθουν να μου το μαθουν αυτο καθοτι χρονια φλυαρη. Ομως να, εχω την αναγκη να γραψω, κι εσεις μπορειτε απλα να διαβαζετε αυτα που αραδιαζω εδω χωρις να πιστευω οτι ενδιαφερουν κανεναν. Μπα, ισως εχω να πω και κατι σημαντικο τελικά. Για μενα. Νιωθω μονη κι απογοητευμενη απο ολα αυτα γυρω μου. Ζω σ'εναν κοσμο που δεν νομιζω οτι μου αρεσει και παρολα αυτα δεν εχω αυτοκτονικες τασεις αφου μεσα σ'αυτον τον κοσμο υπαρχουν πραγματα κι ανθρωποι που με γεμιζουν. Ασχετα αν υπαρχουν αλλα που ερχονται μετα να με αδειασουν. Ισως καταφερω και κρατησω κατι κρυμμενο τελικα. Κατι μαγικο. Κατι που να μου δινει δυναμη αφου εδω και χρονια Θεος δεν υπαρχει. Ειμαι 19 χρονών, οδευω προς τα 20 και νιωθω πολυ μα πολυ αδυναμη κι ανισχυρη. Δεν ξερω τι να κανω για να αλλαξω εμενα και τον κοσμο γυρω μου. Βρισκομαι σε τελμα και εχω παψει να ειμαι αισιοδοξη. Περιεργως κατεβηκα απο το μικρο αφρατο συννεφακι μου και δεν εχω ομπρελα.